Het houdt nooit op. En al is het een tijdje geleden sinds de laatste recensie van een Acid Mothers Temple-cd in deze kolommen verscheen (elke Gonzo had er één), hier zijn ze weer. Want het is niet omdat er op kantoor geen nieuwe release van het collectief rond Kawabata Makoto belandde, dat er geen resem vers luistervoer is verschenen. En meestal zijn die meer dan de moeite; zolang Kawabata niet te veel probeert te zingen zijn we al lang tevreden. Freaken moet hij, als het niet op zijn gitaar is, dan mag hij best loos gaan op een resem synthesizers. En dat is wat voornamelijk gebeurt op dit nieuwe, vier nummers tellende album. In O bestaat vooral uit een rustige sfeerschepping, een aanzet tot wat komen gaat. In A is een angstaanjagend, bevreemdend stuk van een kwartier, waar een stem op de achtergrond klinkt als een verkrachte kip (de stem van Cotton Casino). Het is als de soundtrack voor één van die horrorfilms in de stijl van The Grudge en The Ring. Dit is een kwartier psychedelisch huiveren van het onbestemde soort. In Z gooit ons dan volop in trance, met een zich steeds maar door herhalend, eenvoudig gitaarmotiefje waarrond de synthesizers aan het freaken slaan: acidrock zoals we het graag hebben. In Infinity tenslotte is de song die velen uiteindelijk verwachten van Acid Mothers Temple, namelijk een gitaarfeest waar de groep zo goed in is. Groot verschil op deze cd in vergelijking met vele andere is de doordachte opbouw, het groeien naar een finale die er eigenlijk zelfs niet moet komen om toch te overdonderen. En daar nemen we de afsluitende, en de oren pijnigende pieptoon, dan maar bij. Makoto en zijn bende waren hier duidelijk in grote doen.