Fabeldieren waren altijd opgebouwd uit verschillende wezens, die ieder een steentje bijdroegen aan onaardse verschijningsvormen uit de jungle van de verbeelding. Dat is ook de betekenis van het Japanse woord nue, waarmee zo’n hybride geestenbeest wordt aangeduid. Tashi Wada, zoon van de oorspronkelijk Japanse Fluxuskunstenaar Yoshi Wada, heeft onder die titel een album opgenomen met sterk verschillende creatieve geesten. Naast zijn vader, met wie hij vaker optreedt, zijn dat slagwerker Corey Fogel, producer Cole MGN, en zijn partner Julia Holter. Elk heeft eigen perspectieven en ideeën ingebracht. Tashi zelf schreef de nummers rond de afwijkende stemming van zijn synthesizer. In een aantal gevallen droeg Yoshi daarin bij met het instrument dat hij al jaren bespeelt, de doedelzak. De trommels en bekkens van Fogel vormen een speciale aanwezigheid in de muziek. De ene keer, zoals in ‘Ground’, met diep rommelende basroffels, terwijl hij in ‘Bottom Of The Sky’ langdurig naklinkende schellen, wekkerbellen en een watergong samenbrengt, die de producer vervolgens verlengt tot helle banen die zich eindeloos uitstrekken. Holter is als zangeres te horen. Oppervlakkig beschouwd klinkt de muziek vanzelfsprekend. Maar zodra je doorluistert, hoor je dat er in diepere lagen van alles beweegt, schuurt en wringt, alsof de muziek zelf een levend, ademend wezen is. Net zoals de fabeldieren, waaraan dit album zijn titel ontleent, blijven de samenstellende delen herkenbaar. Toch geven ze ‘Nue’ een heel eigen sfeer, die door zijn instrumentatie eigentijds aanvoelt, maar de muziek werpt je ook terug naar een staat van rituele bespiegeling uit een verloren tijdperk. Al luisterend voel je je gesplitst. Geworteld in het heden, maar ook een wees van de tijd.