Misschien wel dé ontdekking van het najaar: een Deens vrouwenkwintet dat een van de meest opwindende en bevrijdende platen maakten die we in tijden hoorden; een oplawaai die hamert en spastisch kronkelt in de beste no wave-traditie, uitpakt met de onvoorspelbaarheid en de panache van de gespierde, vrije improvisatie, en de compromisloze terreur van de noise. Misantropisch nihilisme krijg je hier niet, maar wel een voortdurende dreiging van chaos, waarbij de line-up met trombone, saxofoon en viool en dubbele drums omgebouwd wordt tot een knetterende, van de distortion stijf staande tussenvorm die qua opgewekte adrenaline de gemiddelde punk- en metalrelease moeiteloos achter zich laat. Die trombone ronkt en pompt er soms op los als een vunzige bastaarbas, en sax en viool worden herhaaldelijk zo goed als onherkenbaar verminkt, wat op manische blokken kabaal als ‘Æbler Og Pærer’, ‘Dødsjazz’ en ‘Hajskindshabit’ leidt tot ziedende en heftig feedbackende brokken vitaliteit die alle kanten uit stuiteren. Elders zijn er een paar stukken die nog iets hebben van gedreven gitaarrock uit de jaren 1990 (en dat zonder ook maar een gitaar in de buurt te hebben!) of wordt er zelfs aangeleund bij pure, abstracte noise. Door het communegevoel dat rond de band hangt, ongetwijfeld versterkt door het overkoepelende kunstencollectief Eget Værelse, waaronder ‘Frk B. Frcka’ werd uitgebracht, zou je kunnen gaan denken te maken te hebben met een stelletje halfzachte wannabees, maar niets is minder waar. Selvhenter is een van de meest originele en spannendste bands van het moment, eentje die er in geslaagd is om op zijn eerste langspeler iets uit te vreten dat we niemand eerder hoorden doen (toch niet op die manier). Dat belooft voor de toekomst. Een eerste tour in deze contreien zou in de maak zijn. Mis het niet als het zover is.