Laat ik er niet omheen draaien: Freemasonry is een verschrikkelijke plaat om naar te luisteren. Ik neem aan dat dat ook volledig de bedoeling is. Temidden van fraaie liedjes en zalvende ambient wil je nog wel eens vergeten dat muziek niet alleen gemaakt wordt om mooi en plezierig te zijn, maar primair als persoonlijke uitingsvorm. En persoonlijke uitingen hoeven natuurlijk niet mooi en plezierig te zijn. Die van Wold zijn lelijk, hard, rauw en naar. Bij gebrek aan een passende categorie moet de band dan maar worden geplaatst in een onleefbaar schemergebied tussen industrial, black metal en demente noise, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik nooit eerder zoiets gehoord heb. En ook niet meer hoef te horen, wilde ik daar schrijven, maar reken maar dat ik er bij ben als de band komt spelen. Net zo vreselijk als deze extreme, ultra lo-fi maelstrom van noise met krijsende en blaffende zang is om naar te luisteren, zo fascinerend is het bestaan er van en het feit dat deze twee Canadezen dit wilden maken (dat Stephen OMalley, die zichzelf ongetwijfeld als Meester van de Extremen ziet, deze heruitgave op vinyl wilde verzorgen verbaast ons dan weer wat minder). Een overdonderende, bizarre plaat, waarvoor iedere referentie eigenlijk tekort schiet. Om toch een poging te wagen: als u iets hebt met bands als Servile Sect en The Body, of, als u van de andere kant nadert, de power electronics van vroege Ramleh en Sutcliffe Jügend, en tevens geen bezwaar hebt tegen de kwaliteit van een derde generatie dictaphone-kopie, dan kunt u een poging wagen. U bent gewaarschuwd.