Johannes Heils laatste 12 inch deed wonderen voor onze conditie: van zodra de naald van onze platenspeler de eerste groef raakte, dienden we immers als de bliksem onder een tafel of achter een bureau te springen. Heil scheen in bloedvorm en wij zijn dat nu bijgevolg ook. Bovendien ontvingen we pas een gelijknamig album. Vanachter een geïmproviseerde barricade van enkele stoelen en zetels en met een kratje Desperados Heils favoriete biertjeaanhoorden we dit werkstuk. De typische elektro van de Duitser, gemengd met een beetje techno, rave, acid en filmmuziek werd prompt in krachtige salvos op ons af gestuurd. Maar evengoed bewonderden we gedetailleerde, epische en gevoelsmatige passages. Deze langspeler bevat in ieder geval nog alle kenmerkende elementen van Heils stijl, maar in een op en top geperfectioneerde versie. Wie dacht dat The World zijn absolute magnum opus was, zal versteld staan van de technische en muzikale vooruitgang die hij sindsdien wist te maken. Vandaar dat we geen favorieten vermelden, want het geheel ronkt simpelweg als een grandioze elektromachinerie. Zoek dekking!