Als traagte een houding is, dan is Mimi Secue de verpersoonlijking van het heilige woord onthaasting. Forst is de derde vrucht van dit Weense gezelschap en hij volgt geruisloos het spoor van zijn voorganger Mimi Secue. Nummers worden zacht opgebouwd, met instrumenten wordt behoedzaam omgesprongen en de geest in de fles heet, al naargelang de kleur van de dag, 4Ad of Constellation. Enkel op kwaliteit wordt er gemorst, niet beknibbeld. Ooit zal In Front Of An Angel reïncarneren tot het knetterende haardvuur op een winterse snipperdag. Egvillág schuifelt in een baan rond de aarde en we denken, met enige weemoed aan The Red House Painters en aan Jóhann Jóhannson. We springen niet lichtzinnig om met onze referenties, ze zijn met zorg en smaak geplukt uit een archief dat nood heeft aan een gediplomeerde archivaris. Forst is een plaat die genadeloos onderuitzakt bij een autorit, omdat de autoweg de hel is en Mimi Secue de muzikale hemel verkent. Ik trek een boetekleed aan en voel me een zondaar, passant en een pragmatisch christenkind. De stemmen vertellen een verhaal dat ik niet ontcijferen wil. Ik wacht op de laatste noot van Forst om dan in stijl opnieuw te beginnen.