We moesten even aan The Strokes denken. Het kwam door die stem in het eerste nummer. Stel dat zij de populairste jongens van de klas zijn. Geen vreemde gedachte. Dan is Macha die stille jongen. Een aardige jongen, creatief, slim en getalenteerd. Maar een beetje anders, een beetje raar soms, nu en dan stil. Op Forget Tomorrow gooien de Amerikanen met indie, met niet-westerse invloeden, met goede liedjes, maar geen dans en geen hits. Dat ze een gamelan gebruiken is heel goed, maar moeten we daar tien regels aan wijden? Nee toch? Macha heeft met een origineel instrumentarium en een originele insteek een heel best album gemaakt. Strak geproduceerd en goed in balans. O wacht dat ene cliché waren we nog even vergeten, maar we kunnen het woord helaas niet vermijden in een bespreking van dit album. Verfrissend!