Het Finse viertal Circle blijft zichzelf opnieuw uitvinden. Geen lo-fi productie meer op hun nieuwste, zoals op Guillotine bijvoorbeeld, maar een goed geproduceerd album dat vier uitgesponnen nummers bevat die de band nadrukkelijker de stempel van de Finse Can zal bezorgen. Zowel de hypnotiserende ritmiek als de bezwerende zangpartijen maken die referentie meer dan hard. Ondanks de Finse songtitels worden de nummers dit keer in het Engels gezongen. De zang is tevens een stuk atmosferischer en rustiger dan op voorgaande platen. De stevige gitaarmuren werden ingewisseld voor akoestische gitaren en ook de basgitaar werd voor dit album in de wilgen gehangen. Tribale percussie en synth-motiefjes komen ervoor in de plaats. Door de steevaste koerswijzigingen blijft elke Circle-cd een aangename verrassing, al klinkt Forest net dat ietsje minder intrigerend dan we van deze avontuurlijke band gewoon zijn. Zowel Aki Peltonen als Rättö ja Lehtisalo werkten mee aan Forest, en beide heren hebben ook pas een eigen cd uitgebracht. De tweede cd van Lehtisalo werd daarenboven gemixt en geproduceerd door Aki Peltonen; en ook Mike Rätto van Circle is alomtegenwoordig. Net als op Kopernikus Hrtoilee Näkinkengässä (GC 60) krijgen we zeven krautpopnummers voorgeschoteld die een intieme en melancholische sfeer uitdragen. Vroege Human League (vooral op Peltojen Poikki Pääkaupunkiin) en Kraftwerk, maar vooral Neu! gelden als de grote inspiratiebronnen voor deze plaat. Toch klinkt Pari Lepakkoa Transylvaniassa anders dan zijn voorganger. Net als op Forest wordt meer gebruik gemaakt van akoestische instrumenten, waaronder voornamelijk akoestische gitaren en stemmen en wat harmonica en keyboards. Ook hier een mengeling van Fins en Engels, waardoor we zelf kunnen constateren dat een hoop nonsens (Kaappikellon Kummitus) zeer aangenaam luistervoer kan opleveren. Schitterend hoesje trouwens! De plaat van Aki Peltonen is de vreemde eend in de Ektro-stal. Aki is een begenadigd accordeonist die de vijf nummers van zijn cd vernoemt naar de gebruikte instrumenten. Zo komt hij tot een nummer als Orchestra, Accordion and MW-radio#1 waarbij het orkest staat voor drums en een resem blazers. Speels, vertederend, melancholisch, jazzy, ontroerend en door de radioruis en samples toch weer onaards vreemd, dat is Radio Banana… De plaat kan ongetwijfeld worden gebruikt als soundtrack voor een film van zijn landgenoot Aki Kaurismaki, maar heeft geen beelden nodig om zeer knap te worden bevonden. Vergelijkingspunten duiken ook na meerdere luisterbeurten niet op, en dat kan ik alleen maar toejuichen. Deze worp is uitermate geslaagd.