Mirrorring, met een extra r voor de symmetrie, is een samenwerking van Groupers Liz Harris en Jesy Fortino (Tiny Vipers). Sinds haar debuut in 2005 beweegt Harris zich heen en weer tussen drones en tapeloops aan de ene kant, en gedempte folky liedjes aan de andere, met als voornaamste constante haar zachte stem en een etherische sfeer door het consequent mistige geluid van haar muziek. Fortino is een meer traditionele singer-songwriter, in de lijn van Cat Power en Joanna Newsom. Op Foreign Body zoeken ze een synthese van hun respectievelijke stijlen, met wisselend succes. Op het openingsnummer drijft Harris stem als op de wind, met minimaal gitaargetokkel, een warme variant van Birds Of Passage. De meer nadrukkelijke en klagerige stem van Fortino neemt het daarna over voor een peinzend liedje, met zachte effecten en Harris engelachtige stem als zalvende echo. In de nummers die volgen wordt het steeds moeilijker uit elkaar te houden wie wat zingt en speelt. Op Fortinos eigen platen is het gitaarspel spaarzaam maar nadrukkelijk, terwijl ze zich hier lijkt in te houden en aan te passen aan de zachte drones en soundscapes die Harris genereert. Ook haar stem daalt vaak naar een fluistering, en loopt over in die van Harris, tot er een breekbaar, dromerig geheel ontstaat dat veel weg heeft van Groupers A|A albums van vorig jaar. Op het schitterende Mine treedt Fortinos zang weer op de voorgrond, tragisch als Liz Frazer (Cocteau Twins), begeleid door metalige gitaardrones die uiteindelijk over haar heen spoelen en wegvoeren. Het is een van een paar momenten waarop het geheel werkelijk meer is dan de som der delen. De rest van de tijd word je onvermijdelijk herinnerd aan het solowerk van de dames, wat niet weg neemt dat Foreign Body een mooie plaat is.