Afzonderlijk hebben beide al een flinke staat van dienst, maar Ogive is een gloednieuwe samenwerking tussen de geluidspiloten Chris Herbert uit Engeland en Elías Merino uit Spanje. Een aantal jaren geleden vonden ze elkaar in hun gedeelde interesse in, zo leggen ze uit, ongebruikelijke klanklandschappen en harmonieën. Merino richt zich in zijn geluidskunst vooral op computer-gegenereerd geluid; Herbert gaat vaak uitgaat van gevonden en toevallig opgevangen geluiden, niet zelden kortegolf radiosignalen, en vervorming daarvan. Hun idee was dat ze in de samenwerking hun benaderingswijzen grondig zouden onderzoeken. Het is lastig te zeggen of dat in hun gezamenlijke debuutalbum tot uitdrukking komt, maar wat Ogive aflevert, is voor de luisteraar alleszins bevredigend. ‘Folds’ bevat vijf nummers, die bestaan uit dichte weefsels met een rijkdom aan details. Denk aan een bladerdek: van een afstand oogt het als een geheel, maar van dichtbij blijkt het opgebouwd uit elementen die onderling toch verschillen in vorm en kleur. De weefsels van Ogive zijn opgebouwd uit vaak gruizige, krakerige en ruisende repeterende en afwisselende lijnen. Ze zorgen voor een dichte, onregelmatig-regelmatige textuur, waar bijvoorbeeld een veelheid aan kleine geluidsdeeltjes en flarden van radiosignalen doorheen zijn geweven. Dat geeft een bijna kristallijne structuur en, ondanks de dichtheid, iets lichts aan de composities. ‘Isomerica’, bijvoorbeeld behoudt een zekere ingetogenheid, ondanks de stapelende lijnen en loops van vervormde, krakerige, rinkelende en ruisende geluiden. De drones en lussen vormen weer een wand voor tal van kleine auditieve gebeurtenissen. Bij alle verschuivingen blijven klankkleur- en sfeer consistent. Ook als Ogive op andere plekken voor een wat donkerder geluid met vooral hoge en ruisende drones kiest, zoals in de afsluiter ‘Superhabitat’, of juist een wat lossere structuur kiest, is er de sterke verhouding tussen structuur en detail, tussen voor- en achtergrond. Ogive beloont aandachtige beluistering ruimhartig.