In de circa acht jaar dat Ezekiel Honig platen maakt lijkt hij steeds verder tot rust te komen. Zijn muziek was altijd al kalm, maar de evolutie die ‘s mans variant op minimale techno doormaakt is er een van zacht, zachter, zachtst. Het geluid op ‘Folding In On Itself’ is dan zo mogelijk nog meer ingehouden dan op de voorganger ‘Surfaces Of A Broken Marching Band’. Honigs muziek is minimaal in de zin van uiterste beheersing, zonder uitschieters of climaxen. Het geluid bevindt zich voornamelijk in de onder- en middenregionen, als een fluwelen deken over een 4/4-beat die soms maar amper te horen is, en doet daarmee denken aan bijvoorbeeld Gas of Loscil. Honig gebruikt zachte klanken en ronde synthesizertonen, een elektrische piano waar alle hoge tonen uit zijn weggefilterd, en soms iets dat klinkt als lang opgerekte tonen van blazers. Hier en daar is er een enkele noot op een gitaar, wat dan ook meteen het meest expressieve element is. Als er een beat is ongeveer de helft van de nummers is ritmeloos bevindt het tempo zich ergens rond de 100 bpm, wat het lome gevoel van alle warme en wollige geluiden versterkt. De toevoeging van veel found sounds van vooral omgevingsgeluiden maken de indruk van een zomerdag in de suburbs compleet. Specifieke nummers springen er niet uit, maar dat zal ook niet de bedoeling zijn van een zo ingetoomde plaat.