De Japanner (piano, laptop) en de Oostenrijker (gitaar, laptop) werkten eerder al samen en dat resulteerde in een livealbum Sala Santa Cecillia (2005), twee jaar later gevolgd door het studioalbum Cendre. Op tournee in Japan speelde Ryuichi Sakamoto het openingsstuk van de show elke avond in een andere toonaard. Dat principe werd viertentwintig avonden herhaald zodat er op het einde van de concertreeks vierentwintig variaties voorhanden waren, toevallig of niet het exact aantal toonzettingen in de Westerse muziek. Flumina is bijgevolg uitgedraaid op een flinke dubbelcd; en dat is te veel van het goede. De minimalistische, galmende pianomotieven domineren het totaalgeluid, terwijl de gitaar- en elektronisch (ambient) achtergrondgeluiden van Christian Fennesz het geheel ondersteunen. Of eerder opsmukken. In wezen zijn de vierentwintig composities één grote variatie op een (te) mager thema, waardoor Flumina al gauw begint te vervelen. Er gebeurt namelijk te weinig. Het neigt te veel naar achtergrondmuziek of erger: muzak. Flumina is het typevoorbeeld van een album waarvan het experimentele uitgangspunt op papier veel sterker lijkt dan het resultaat. Duidelijk een gemiste kans dus.