Anderhalve seconde ver zijn we in Fluff On A Faraway Hill van Ectogram en we wanen ons terug in 1995. Wij anachronisten in bijberoep zijn dan zeventien en net bezig ons doorheen de volledige backcatalogue van Sonic Youth te werken. We zitten ergens rond 1988 (herfst?). Onze verdere autobiografie is voor een andere keer; waar we naartoe willen, is dat we het soort spaced-out, volledig analoge gitaarrock waarin het Welshe Ectogram al sinds 1994 grossiert, nog steeds actueel vinden. Post-tonal dronedelic psych-pop noiseniks noemen ze zichzelf en we willen niet lui zijn, maar ze hebben wél gelijk. Alan Holmes gitaren kringelen alle richtingen op (naar verluidt worden met de opbrengsten van Ectograms effectpedalen-budget wilde feesten georganiseerd in de hoofdkwartieren van de internationale effectpedalenindustrie), de vocalen van Ann Matthews zijn ijler dan een vacuüm gezogen wolk helium en de drumsticks van Maeyc Hewit (ze komen écht uit Wales, jawel) hangen slechts met dunne elastiekjes vast aan zijn polsen. Liefhebbers van het concept strak dienen hier in een grote boog omheen te lopen, maar wie wél in is voor bewustzijnsverruiming met een minimum aan middelen koopt met Fluff On A Faraway Hill voor vijftien euro een mooie trip.