‘Flowers For L.P.’ is een tweeënveertig minuten en vijftien seconden durend eerbetoon aan de dichter Jacques Rigaut. We kenden de dichter niet, we kennen niet veel van poëzie en snappen er meestal ook maar weinig van. We vroegen het aan oom Google en die wist te vertellen dat de man een ironische ingesteldheid had, met een absolute fascinatie voor zelfmoord, die hij uiteindelijk ook pleegde. Hij leefde van 1898-1929 en maakte deel uit van het dadaïsme en het surrealisme. Zonder deze info kunnen we echter net zo goed genieten van het in zichzelf gekeerde klanktapijt die Yannick Franck inblikte samen met Craig Hiltoin. Franck is een bezige Belgische bij, met een eigen label en een resem releases op zijn naam. Solo, in samenwerkingsverband met onder meer Phil Maggi, Esther Vanrooy en Alan Trench. Hij maakt deel uit van Y.E.R.M.O., maakt soundtracks voor kunstzinnige films en schrijft voor het net zo kunstzinnige Flux. Toch vindt hij de tijd om een secuur in elkaar gepuzzeld en geknutseld contemplatief epos als dit stuk op te nemen. Het stuk reflecteert, denkt na, spoort aan tot contemplatie, stelt inherent vragen over het leven en doet dat middels een sfeervol klankenspectrum dat elektronica met field recordings combineert, zonder dat er een duidelijke herkenningslijn tussen beide werd getrokken. Alles loopt in en door elkaar, zonder aanwijsbare geluidsbron, en lijkt eerder het evoqueren van wat er met Rigaud na zijn dood in zijn graf gebeurde, te willen toonzetten. Het gekrioel van het ongedierte, het verval, het ongrijpbare van de dood, de omarming van het verscheiden, het maakt allemaal deel uit van dit stuk. Donkere ambient voor de overledenen of van de overledenen, daar zijn we nog niet uit.