Op de Secretly Canadian-verzamelaar SC100 coverde Marmoset op een schitterende manier Sky Phenomenon, een nummer van Jens Lekman. Het was een teken van leven na een (te) lange radiostilte. Een teken van leven waarop was lang was gehoopt, want was Marmoset niet het gewaardeerde paradepaardje van het label? Achteraf blijkt dat de verschijning op de fijne verzamelaar een voorbode was voor de plaat Florist Fired, de opvolger van het in 2002 verschenen Mishawaka. Een logische vraag die direct naar voren schiet is of het voldoet aan de verwachtingen. Het is een beetje dubbel; de plaat is daarvoor te wisselvallig. Waar Marmoset destijds de sporen volgde van John Lennon, toont het trio uit Indianapolis vandaag de dag een voorkeur voor het hardere en meer arty werk uit de popgeschiedenis. Dat levert, jammer genoeg, een scala aan songs op, die het moge duidelijk zijn niet allemaal even sterk zijn om de plaat Florist Fired te sieren. Pas als Marmoset er voor gaat zitten, komt de band sterk voor de dag, zoals bijvoorbeeld in de rustige nummers Luckcharm, (Im) Somewhere en Not Nice. Dan klinken ze als Yo La Tengo in rustig water. Maar veelvuldig klinken ze lauw, net tegen het randje aan en niet geïnspireerd. Dan lijkt een terugkeer aan het firmament niet de moeite waard.