Junius Meyvant zit dik in de soulvolle, funky bigbandpop van de jaren 1970, waarbij de emoties breed uitgemeten worden en niet op het totaalgeluid beknibbeld is. Wat heet, zijn popliedjes zwelgen in een orkestrale orgastische sound waar gouwe ouwe James Last vanaf zijn wolkentroon tevreden met zijn voeten op mee tapt. De IJslandse artiest die eigenlijk Unnar Gísli Sigurmundsson heet, voegt er echter wel zijn eigen, wat raspende stemgeluid aan toe, en de liedjes zijn van hemzelf en geen covers. Op die uitgestrekte, kale rots die zijn thuisland uiteindelijk is, gooide hij eerder al hoge ogen met een single en als ster van de Iceland Music Awards. Misschien wordt die gelikte popsound daar als iets nieuws en spannends beschouwd? Het past in ieder geval niet in het rijtje muzikanten waarmee IJsland de laatste jaren bekend mee geworden is, wel zo leuk en eigenzinnig natuurlijk. Afijn, de fijnzinnige, vloeiende harmonieën van Meyvant zijn zeker een welkome aanvulling op het huidige muzikale klimaat, en liggen ontzettend lekker in het gehoor, nog net op het randje van geloofwaardig.