Het is inmiddels wel héél erg lang geleden dat ik rode oortjes kreeg bij een nieuwe plaat van The Buzzcocks. Meer dan vijfentwintig jaar, om wat exacter te zijn. Toen de legendarische band, na meer dan tien jaar afwezigheid, in 1993 terugkeerde met Trade Test Transmissions, kon ik het ondanks mijn grote argwaan tegen comebacks nog wel waarderen, want de terugkeer ging gepaard met veel enerverende nieuwe liedjes volgens het aloude Buzzcocksrecept: snel, meezingbaar, punky, poppy, energiek. Maar nu moet het toch echt afgelopen zijn. De spaarzame studioalbums na de comeback werden steeds minder in kwaliteit en Flat Pack Philosophy laat een band horen die het oude recept krampachtig in stand houdt, maar inmiddels ontzettend gedateerd en braaf klinkt. Geen urgentie, geen ontroering, maar ontzettend vermoeiende powerpop. Alsof er na 1980 niets meer gebeurd is in de muziek. Carrièremuziek. Ik zet What Do I Get? nog maar eens op.