Het is weer tijd voor een verse Editions Mego. Een label dat even wispelturig is als de zomer in de lage landen: het kan alle kanten opgaan. Zeker nu het winter is. Het kan zo maar een geniale parel zijn, maar ook volkomen kut is een mogelijkheid. De gulden middenweg wordt op Editions Mego zelden bewandeld; een label van uitersten dus. Peter Rehberg verzit zich ondertussen ietwat onrustig. Flame Desastre is het vierde album van het Franse trio en zoekt zijn heil in het vervormen van gitaar en drum tot het onherkenbare. Er wordt gesmeten met brokken distortion, geamputeerde riffs en verknipt lawaai, ondersteund door het in horten en stoten uitbraken van een lawaaierige brij aan cut-ups. Het is metal meets musique-concrete en mag op papier mateloos interessant klinken. Helaas geeft het een fragmentarisch resultaat dat moedeloos tegen oor en borst stuit. Goede waanzin dient te grenzen aan genialiteit, niet aan irritatie. De werkwijze van de Fransen blijft vooral om het laatste te draaien en dus blijft het geheel hangen in slechts een vervelend geluidsexperiment. Collagevoer voor de geluidsmartelaar met gezonde interesse in zelfkastijding. Sister Iodine is allerminst een geniale parel, dus blijft er maar één conclusie over. Die hadden we al vermeld in het begin.