We kloppen het stof van onze kleren. We wassen onze handen en we duiken onder. De avond valt en we wagen ons aan nieuw plaatwerk. Type Records heet het codewoord en ondanks heel wat twijfelgevallen en een trits mindere releases blijven we de speeltuin van John Xela met eerbied behandelen. Wie wil weten waarom moet samen met ons cruisen door de drie nieuwe releases die het label deze maand uitbrengt (drie stuks: alsof het altijd en eeuwig zomer is en de malaise in platenland geen vat op hen lijkt te hebben. Naïef of vol van geloof, wie zal het zeggen?). Traagheid en melancholie zijn de kernwoorden en de waarden die de drie platen met elkaar binden. De uitgeweken Nederlander Koen Holtkamp, hij streek neer in de Big Apple en zette het label Apestaartje op de wereldkaart, doet op ‘Field Rituals’ wat hij het best kan: weidse, sonische landschappen uittekenen die nooit vervelen. Subliem hoe hij een field recordings van een speelplaats binnensmokkelt/ Met elke nieuwe luisterbeurt geeft hij een stuk meer prijs. Holtkamp kent zijn vak. Toegegeven, het slotnummer tikt wel erg lang aan, maar u bent nooit dichter bij een auditieve coma geweest dan die keer dat u ‘Into The Breeze’ op endless repeat zette en de nacht indook. Ook ‘The Alps’, de groep rond Jefre Cantu van Tarentel (meer hoeft u eigenlijk niet te weten) beoefent met verve de kunst om van beheerste traagheid, vakmanschap en ‘een geluid dat we kennen’ een boeiende plaat te maken. In catalogussen en op internetsites staat Helios te boek onder de rubriek ‘modern klassiek/luisterelektronica’, twee termen die meer van toepassing zijn op Goldmund, de andere vermomming van Keith Kenniff dan op Helios, dat vooral grossiert in suikerzoete, liefelijke elektronicaparels. ‘Caesura’ is best verdienstelijk, maar eigenlijk weegt de plaat te licht om het verschil te maken met zijn voorganger. Ietwat zonde dat een klassebak als Kenniff niet meer inventiviteit aan de dag durft leggen en andere horizonten opzoekt. John Xela en Type, het blijft een duo om te volgen.