Voordat Canadees Jack Duckworth aan Soft Riot begon had hij al gediend in een rits postpunkbands, waaronder Savage Furs en Radio Berlin, en maakte hij elektropunk met A Luna Red. Als Soft Riot doet hij het wat rustiger aan dan dat, maar bedient hij zich des te meer van een geluid dat geworteld is in de jaren 1980, en dan met name de elektropop van Depeche Mode en Cabaret Voltaire circa The Crackdown. Als hij hoopte zich met zijn nieuwste project in de schijnwerpers te spelen, dan had hij amper een ongelukkigere stijl kunnen kiezen. Dezer dagen zijn er hopen andere bands die zich van een vergelijkbaar geluid bedienen: John Maus, White Car, Led Er Est, Xeno & Oaklander en de halve Captured Tracks stal, om er een handvol te noemen. Om dan nog boven het maaiveld uit te komen, zijn sterke songs een absolute vereiste, en daar heeft Duckworth er niet genoeg van om echt indruk te maken. Er zijn een paar goede nummers, zoals Your Own Private Underworld en het spooky The Commuters, maar de meeste ontberen een pakkende melodie of het soort hook waar Duckworths twee belangrijkste voorbeelden, John Foxx en Fad Gadget, zo goed in waren. Maar dat waren dan ook niet de eerste de besten.