Michel Banabila is een veelzijdig componist. Hij werkt bij voorkeur met synthesizers waar hij een duizelingwekkende veelheid aan klanken uit tevoorschijn peutert. Hij schrijft voor ensembles, verwerkt omgevingsopnamen in zijn muziek. Die muziek is te horen bij films en, vanzelfsprekend, in optredens – onder meer in het bloeiende en groeiende circuit van analoge elektronica. Dat laatste genre komt volop aan bod op ‘Feedback + Modular + Radiowaves II’, zoals de titel al aangeeft het tweede album in een serie waarvan onlangs ook een derde deel verschenen is. Banabila zet contrasterende geluiden tegenover en achter elkaar: onstuitbaar verende toontjes, een langgerekt dor raspen, bliepjes en bloepjes, een opgewekt borrelen, een langs het verschiet snellend fluitje. ‘Basic Patch’ is een onafgebroken stoet van klankwagentjes, het ene nog maller en merkwaardiger dan het volgende. Soms heb je het gevoel een immens losbarstend onweer te horen naderen, maar dat wordt al snel onschadelijk gemaakt met ritmes waar het hoofd onwillekeurig glimlachend op gaat meedeinen. Het afsluitende ‘Radio Sky’ ontvouwt zich langzaam met nasaal trillende bassen en rondspokende fluittonen, alsof hij je na al die opwinding en variatie toch wat rust wil gunnen.
Machinefabriek, niet te stoppen in zijn drang om materiaal uit te brengen, heeft zijn krachten voor een tweede keer gebundeld met violiste Anne Bakker. ‘Deining’ is een stuk van zesentwintig minuten dat uiteenvalt in vier delen. Hij laat Bakker op viool uiterst trage glissandi en lang aangehouden noten spelen, terwijl hij daar zelf met sinusgolven even langzaam onderdoor beweegt – de ene omhoog, de andere omlaag. De glijdende vioolpartijen heeft hij over elkaar gestapeld, waardoor een breed spectrum van verschuivende samenklanken ontstaat. Een lage onafgebroken toon op altviool vormt ondergrond en anker van de muziek. Het einde van elk deel markeert hij met radioruis. De op en neer deinende golven die Machinefabriek met Bakker opwekt, bewegen zich in een majestueus en ongehaast tempo, alsof je naar de zee in sterke vertraging kijkt. Een beeld waar je je ogen niet vanaf kunt houden.
De bewegingen in ‘Cycle’ van Radboud Mens zijn van een andere orde. Als belangrijkste klankbron fungeren gitaren, die Mens door allerhande elektronica haalt, omkeert, binnenste buiten draait, oppoetst tot ze glanzen met een onherkenbaar schijnsel in gloeiende kleuren. Je waant je in de sluiers van het noorderlicht, die als bij toverslag in geluid zijn omgezet. Er wordt tegenwoordig erg veel muziek geproduceerd die erop gericht is om de zenuwen in deze overspannen tijden tot bedaren te brengen. Die werking heeft ook dit album van Mens, maar hij bereikt er een diepgang mee die je maar zelden tegenkomt.