Canyons Of Static is een kind van zijn tijd. Opgegroeid in de bloeiperiode van de postrockbeweging, vertalen ze hun invloeden in minutieus opgebouwde instrumentale nummers. Vakmanschap primeert hier, en het creëren van pakkende melodieën, eerder dan het avontuurlijke dat de grote voorbeelden etaleerden. Canyons Of Static klinkt ook minder intens dan Explosions In The Sky en minder confronterend dan (ouwe) Mogwai: zij spelen de subtielere, vriendelijkere variant, in de stijl van PG Lost. Zoals bij hun geestesgenoten zijn er ook hier twee manieren om de muziek te ondergaan: je kunt ze gebruiken als achtergrondmuziek, rustgevend als een klaterend fonteintje. Of je kunt er heel bewust naar luisteren, en dan merk je dat deze Farewell Shadows de concurrentie op comfortabele afstand achter zich laat. De composities zitten knap in elkaar, het samenspel is superieur en de melodieën bloeien bij elke luisterbeurt meer open. Voor de diagonale lezer: vijf tracks, een half uur muziek, uit het hoogste segment van de instrumentale rock.