Via het op papier alvast bijzonder ambitieuze Fantasma Parastasie brengt het Canadese Alien8 Recordings twee van de interessantste en relevantste namen uit de nationale underground van het moment gezamenlijk voor het voetlicht. Van Aidan Baker is ondertussen voldoende geweten dat hij samen met bassiste Leah Buckareff de ambient doom metalband Nadja bestiert. Daarnaast bracht hij haast ontelbaar veel releases uit onder eigen naam en laat hij ook regelmatig van zich horen in/met ARC. Tim Hecker, op zijn beurt, wist zich begin jaren 2000 te onderscheiden in de internationale elektronicascene met twee instant mijlpalen in de experimentele ambient: Harmony In Ultraviolet (Kranky) en vooral Radio Amor (Mille Plateaux). Fantasma Parastasie lijkt – in theorie- dan ook een gewonnen match. In de praktijk wil het echter niet altijd even goed lukken. De synergie van de gruizelige geluidsculpturen van Hecker en de morsige, licht extreme (noise)gitaren van Baker levert interessante en onderhoudende materie op, maar zich écht distantiëren van de vele honderden gelijkaardige releases doet hun collaboratie niet. Het is geen gebrek aan kwaliteit; het is het tekort aan onderscheidende eigenheid die dit album enigszins ondermijnt. Dat gold immers wél voor Radio Amor of bijvoorbeeld Bodycage van Nadja. Fantasma Parastasie springt er in zijn stilistische niche namelijk niet echt uit. En het feit dat we terecht of onterecht – méér van deze samenwerking hadden verwacht, maakt het verdict er ook niet milder op. Het duo zat bovendien samen in de studio zodat de interactie tussen de twee niet had te lijden onder fysieke afstand en tijdsverloop wegens niet-compatibele agendas. Ruim voldoende dus, maar niet de verhoopte bom.
Diezelfde vruchtbare Canadese underground heeft nog meer fraais te bieden. Menace Ruine uit Montréal bijvoorbeeld. Met hun vorig jaar verschenen debuut Cult Of Ruins hielden ze zich nog schuil in het schemergebied tussen black metal en noise; op opvolger The Die Is Cast maken ze een radicale bocht. Wat we horen, is vrij uniek: een melange van middeleeuwse muziek (de referentie naar Dead Can Dance is onvermijdelijk), martial/neo-folk à la Death In June en Der Blutharsch, sombere, monotone drones, noise en een zangeres met de veelzeggende naam Geneviève die klinkt als de reïncarnatie van Nico, de cultchanteuse die dankzij The Velvet Underground op eeuwige roem mag rekenen. The Die Is Cast is meteen het beste bewijs dat black metal en neo-folk gemeenschappelijke grond hebben ontdekt die ze kunnen omploegen op zoek naar nog niet ontdekte schatten. (www.alien8recordings.com)
Het kan altijd nóg trager, logger, brutaler én minimalistischer. Maar wat valt er nog te vertellen na Swans, Neurosis, SunnO))) en Asva? Ocean denkt daarop het antwoord te weten: Pantheon Of The Lesser, zijnde twee onwrikbare, in gitzwarte misantropie gedrenkte hompen nihilistische doom die elke positivo naar een stuk touw doet grijpen. Vier jaren van componeren, opnemen, heropnemen en vooral heel veel weglaten, hebben van Oceans tweede hun debuut Here Where Nothing Grows is nog steeds het best verkopende album op Important – alvast een mokerslag gemaakt van oudtestamentische allure.