Brescia, Italië is de plaats waar Seddy Mellory het levenslicht zag, ergens in 2005. De band is vernoemd naar bassist Paul Mellory en gitariste Emi Seddy. Drummer Thunder Tony en gitarist Blodio vervolledigen het kwartet. Misschien is hun inbreng voor de songs wat minder of zou de bandnaam te lang zijn geworden als iedereen moest vermeld worden, geen idee. In elk geval, zingen doen ze alle vier, al dan niet in de achtergrond. Na een paar, vooral in het thuisland, bejubelde eps is er nu een nieuwe plaat met een aansprekende titel: Fake As Your Moms Orgasm. Het is uiteraard een zoeken naar aandacht, maar dat mag wel. Het merendeel van de elf liedjes op het schijfje zijn best tot zeer leuk, op eentje na eigenlijk. Het ingehouden en van te veel tierelantijntjes voorziene Shoot haalt niet alleen de rock-n-roll uit de plaat, maar verpest de sfeer van wat voorafging. We kunnen het nummer ook als een breekpunt zien, tussen punky en meer bluesgetinte garage. Bij momenten klinkt de band namelijk als een Italiaanse versie van Jon Spencer Blues Explosion, al klopt het niet helemaal. Seddy Mellory klinkt namelijk heel Brits, en kijkt meermaals ver terug in de tijd, richting de jaren 1960. Koortjes, rhythm & blues, wat psychedelische invloeden, acidrock en postpunk verenigen zich amicaal. Dat leidt tot soms zeer bevredigende songs, luister naar Cheek To Cheek en Burp Radio City. In Groot-Brittannië zouden ze het kunnen schoppen tot hype van de week, nu zullen de Italianen het moeten doen met liefhebbers van ondergrondse indierock. Three Second Kiss uit Bologna kiest ervoor om voor zijn zesde album sinds het ontstaan van de band in 1996, een andere richting uit te gaan. Waren de vorige albums schatplichtig aan Shellac, Uzeda en andere door Steve Albini beïnvloede bands, nu gaat het meer richting friemelmathrock. Klonk de vorige cd Long Distance van vier jaar geleden nog als een Shellac-doorslagje, nu incorporeert Three Second Kiss invloeden van Skin Graft-bands als Colossamite en Gorge Trio. Het is net geen noiserock en het gefriemel staat in dienst van de songs. De ommezwaai wordt ook in de zang doorgetrokken, waardoor de invloed van Albini ook hier bijna geheel verdwijnt. Alleen zijn we minder te spreken over deze manier van zingen. Die lijkt ons minder te passen bij de muziek en gaat zelfs na een paar liedjes ietwat irriteren. Toch is het bewonderenswaardig dat deze Italianen op zoek gaan naar andere wegen om hun ideeën vorm te geven. Daarvoor alleen al het beluisteren waard.