Tijd voor een gediversifieerd potje heavy rock. Erik Larson komt met een vervolg op zijn eerdere soloplaat The Resounding (2001). De man lijdt wellicht aan insomnia, want naast zijn hoofdproject Alabama Thunderpussy is Larson ook nog actief bij Axehandle, The Mighty Nimbus en sludgecoregiganten Kilara, terwijl hij ook nog veelvuldig de hort op is met Alabama Thunderpussy of met één van zijn andere projecten. Zijn jaren bij Avail hebben duidelijk een speedkonijn van de man gemaakt. Voor de de muzikale invulling van deze plaat heeft hij amper hulp ingeroepen. Het enige dat de man zelf niet deed, zijn wat achtergrondvocalen op welgeteld één track. Nadeel van deze werkwijze is dat de cd een beetje de samenhang is kwijtgeraakt. Blijkbaar werden de nummers op zoveel verschillende plekken verzonnen, dat Faith, Love, Hope een samenraapsel lijkt van alles waar Larson zin in heeft. Een beetje hardcore, wat heavy rock, wat tribal, AOR, een beetje sludge, experiment en zelfs pop in de atypische Elliot Smith-cover Say Yes: het kan en het passeert allemaal de revue. Erik Larson produceerde zo een eigenzinnige jukebox waar ondergetekende jammer genoeg niet veel mee kan. Johnny Truant uit het Engelse Bristol poogt ons te verblijden met een opvolger voor het uit 2002 daterende The Repercussions Of A Badly Planned Suicide. In 2003 werden ze na een show gecontacteerd door Adam Dutkiewicz, die niet alleen een gerenommeerd producer is in de Engelse heavy scene, maar ook gitarist van Killswitch Engage. Deze referentie aangevuld met een verwijzing naar het eveneens Engelse Raging Speedhorn zijn voldoende om de tien speedbommen te omschrijven. Originaliteit nul komma nul, maar beuken doen ze wel. Samavayo zet een potje vette grooverock neer dat voornamelijk referenties oproept aan de gloriedagen van de grunge, toen Soundgarden wereldsuprematie betrachtte. De nummers zitten allemaal heel goed in elkaar, de strot van brulboei behrang gedijt prima in de aan hardrock grenzende sound van de band, maar ja, was dat niet allemaal relevant een eeuwigheid geleden? Toch vergeven we het de band, want jonge snaken die pas komen piepen zullen ongetwijfeld uitgebreid haarslingeren bij potentiële MTV-krakers als Lovesick en Monster. Over de cd-single van Siena Root kunnen we kort zijn: ferme madam met een zeer ferme stem met een Zweedse groep rond zich heen die rootsgeoriënteerde heavy blues en soul spelen met een pompend orgel in de hoofdrol. Mothers Finest meets Iron Butterfly, als dat niet lekker fout is. Op naar hun aankomende fullcd!