Met ‘Fakebook’ (1990), ‘Painful’ (1993), ‘I Can Hear The Heart Beating As One’ (1997), ‘And Then Nothing Turned Itself Inside Out’ (2000) en ‘I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass’ (2006) heeft Yo La Tengo zich in het Pantheon Der Groten gespeeld. Het trio, dat intussen al ruim twee decennia bestaat uit het man/vrouw-koppel Ira Kaplan en Georgia Hubley, met bassist James McNew als derde lid, heeft haast onopgemerkt een rijke discografie uitgebouwd die uitblinkt in consistentie. Er zijn enkel goede en héél goede Yo La Tengo-platen. ‘Fade’, waarvoor het trio voor het eerst sinds 1993 een nieuwe producer (John McEntire) onder de arm nam, behoort net als voorganger ‘Popular Songs’ tot die eerste categorie. Het bevat weer een aantal prachtsongs (enkel Yo La Tengo opent met een zinderende gitaartrack als ‘Ohm’, om later af te sluiten met het bruisende, van toeters en bellen voorziene ‘Before We Run’) en de band vindt een evenwicht tussen diversiteit en cohesie, maar misschien had een andere songvolgorde voor een beter resultaat gezorgd, want door de eerste helft vol te stouwen met onweerstaanbare soulpop, een springerig juweeltje, gruisrock uit de jaren 1990 en de voortdenderende groove van ‘Stupid Things’, krijgt de tweede helft plots een appelflauwte. Je krijgt er vier tracks die een ingetogener, meer introspectieve kant van Yo La Tengo laten horen. Best mooi, maar na het voorgaande een beetje te inwisselbaar om de aandacht bij de les te houden. Maar dat is natuurlijk iets dat met moderne middelen op te lossen valt. Denk er eens goed over na en misschien zorgt die zelfgemaakte alternatieve versie wel voor de overstap naar de categorie van de toppers. De honger naar de echte gitaarmarathons wordt ongetwijfeld weer ingelost tijdens de volgende concerten.