Fabric staat voor één van de betere clubs in de wereld en tevens voor een zeer respectabele serie mixalbums. Het Engelse woord betekent onder meer weefsel, en dat is een aardige metafoor voor een deejaymix. Het drieëndertigste auditieve borduursel is van de hand van Ralph Lawson, een veteraan in het Britse housegebeuren. Zijn label 2020 Vision blijft toch al meer dan een decennium een vaste, maar zeker geen vastgeroeste waarde. Deze selectie vertegenwoordigt perfect waar Lawson muzikaal voor staat: diepe house met een nadruk op elektronische klanken soms naar progressive neigend, maar altijd funky en uiterst dansbaar. Die toon wordt al meteen gezet met een Belgische productie van de jonge Vernon. Wat verder valt de remix door Phonique van Bad Mouths Anymore in goede zin op. In zijn geheel golft deze mix prachtig op en neer, als wilde de Engelsman in een goed uur tonen hoe hij zijn avonden opbouwt. De manier waarop hij halverwege The Right Wing door Nick Chacona, het proggy, opbouwende Praise van Art of Tones en Everythings Electric van Brett Johnson met de zang van Heather aan mekaar breit, meteen gevolgd door de acidbeats van Joakims Drum Trax, is ronduit magistraal. Afronden doet Lawson met Digitize van Random Factor op zijn eigen 2020 Vision, in een spaced out remix van de beloftevolle mafketel Emperor Machine. De daaropvolgende gemixte lap is gereserveerd voor één van de belangrijkste vertegenwoordigsters van de Berlijnse technogolf van de afgelopen jaren, Ellen Allien. Ze kiest hier opvallend genoeg voor haast louter dansvloermateriaal en brengt die op dezelfde wijze zoals ze dat de laatste maanden effectief in clubs doet en dat wil onder meer zeggen: via de analoge weg. De structuur van Alliens quilt is bijzonder geraffineerd en fascinerend, de opbouw heerlijk meeslepend. Haar materiaal bevat naast enkele hits van de nieuwe school zoals het prachtige India In Me 2? van Cobblestone Jazz en Babe Kate van Heartthrob ook klassieke tracks als de vocale acid van Larry Heard Presents Mr. White en verrassingen als Harrowdown Hill van Thom Yorke. De eigen inbreng van de Berlijnse Just A Woman is gecreëerd rond een ongewoon beatpatroon waarover in modules elektronische geluiden gelegd zijn en dat body krijgt door een mooi melodielijntje. Ondanks die titel blijft ze één van onze meest geliefkoosde vrouwelijke rolmodellen die dan nog één van de interessantste mixcompilaties van het moment maakte. Onder dit soort dekens willen wij heel wat avonden doorbrengen.