Componist Philip Corner, ooit student van Henry Cowell en Olivier Messiaen, was in 1961 een van de eerste leden van de Fluxus-beweging. In zijn muziek verwerkte hij de performance-aspecten van Fluxus, maar ook elementen van muziek en culturen uit Oost-Azië. Hij kreeg belangstelling voor kalligrafie en zen-boeddhisme, die hun weg in zijn werk vonden. Door die veelheid aan invloeden is zijn muziek divers van karakter. Dat blijkt ook uit ‘Extreemizms’, een verzameling recente en vroege composities. Die extremen zitten in een contrastrijke behandeling van de instrumenten. Viool en cello spelen beurtelings licht zwevende tonen en een rauw krassen, wisselen zachte en harde tonen af, puntig gespeelde en lang aangehouden klanken. Op de meest ingetogen momenten doet de muziek denken aan Eliane Radigue. Geen wonder als je bedenkt dat harpist Rhodri Davies, die de laatste jaren veel met haar werkt, een van de mensen achter dit album is. Maar vaak ook doorbreekt Corner dergelijke breekbare passages met abrupte klanken die er bruusk haaks op staan. Begrijpelijk, vanuit zijn Fluxus-achtergrond. Of dat groot luistergenot oplevert is een tweede. Het houdt je wakker, dat is zeker. Het maakt sommige stukken ook onevenwichtig. Interessant is het zonder enige twijfel. Maar het is muziek die waarschijnlijk beter werkt in concert dan op cd.