We zijn een paar noten ver bij openingsnummer ‘Buried Between One’ en het Zwitserse Convulsif katapulteert ons terug in de tijd, naar de gloriedagen van bands als God en 16-17. Noise, metal, jazz en grindcore in de blender en een lekker potje improviseren. Na vier albums die telkens gewoon de genummerde volgorde volgden, koos het kwartet deze keer voor een meer uitgesproken titel. Een eerbetoon aan alle diersoorten die in een alsmaar sneller tempo uitsterven. Het viertal doet ook de naam van de band eer aan. Een convulsie is namelijk een abnormaal, ritmisch afwisselend aanspannen en ontspannen van de spieren van het lichaam, wat kan leiden tot verkramping en schokken. Convulsif trainde zich tijdens een tournee in 2018 om live te improviseren door te weigeren twee keer dezelfde set te spelen. De neerslag daarvan is te horen in de zes nummers op ‘Extinct’, waarvan vooral de drie langer uitgesponnen stukken tot de verbeelding spreken. De basgitaar en de basklarinet grauwen en snauwen. De viool, drums en elektronica leggen het geweld net voldoende aan banden om niet te ontsporen. Pokkeherrie voor liefhebbers van vroege Naked City en Painkiller, mochten eerder genoemde bands geen belletje doen rinkelen.
Anton Ponomarev en Anton Obrazeena debuteren met ‘Massacre’, een plaat die zeker zal aanspreken bij hetzelfde publiekssegment dat Convulsif beoogt. Ponomarev speelt saxofoon, elektronica en bugel; Obrazeena gitaar, FX en een mes. Elk geluid wordt door een peloton aan vervormers gejaagd, maar ook de pure klank van de instrumenten wordt gebruikt. De felle saxofoonuithalen en de prima drones zorgen voor een muur van geluid die dwingt tot luisteren. Er is geen ontkomen aan. Het duo dwingt tot leeghoofdigheid, verjaagt alle andere indrukken en duwt zijn klanken door de strot, door de apparatuur, van links naar rechts uithalend. Stevige, grotendeels geïmproviseerde kost waarvoor het kiezen van het juiste luistermoment van levensbelang is. Het vinyl bevat twee nummers, net als de stream, terwijl de cd als enige drie nummers telt. Die laatste is voor de echte volhouders.