Gil Evans, in de jazz de meesterarrangeur die ook met Miles Davis werkte, wierp zich al op de muziek van Jimi Hendrix, in Nederland deed de doorgaans weinig interessante saxofonist Dick de Graaf dat, in de klassieke muziek ontfermde het Kronos (strijk)Kwartet zich over zijn muziek, en nu werpt het roemruchte World Saxophone Quartet zich op de cd Experience op Hendrix niet geringe muzikale erfenis.
Ieder van bovengenoemde artiesten/groepen deed iets met Hendrix dat de moeite waard was. Niet dat het de Hendrix originals ook maar één moment qua intensiteit en muziakle diepgang benaderde, maar ze mochten er zeker zijn. Ook voor Experience van het WSQ geldt dat, vooral doordat de vier saxofonisten (David Murray, Hammiet Bluiet, Oliver Lake en nieuwkomer Bruce Williams) zich laten bijstaan door een ritmesectie (basgitaar/drums), een extra trombonist (Craig Harris) en violist (Billy Bang). Zonder hen was het spelen van Hendrix-nummers toch wat te veel een academische exercitie geweest. Nu gaat de muziek leven in zekere zin, in ieder geval.
Experience is niettemin vooral een plaat voor jazzliefhebbers geworden. De arrangementen zijn te mooi en te zalvend, ze bevatten te weinig rafels en stekels. Natuurlijk zijn melodieën als If 6 Was 9, Little Wing en The Wind Cries Mary in iedere context prachtig wat je er ook mee doet. Maar wat het kwartet hier zonder versterking doet met Hey Joe is het ontdoen van de ballen. Wat blijft is een Eunuch, mooi, apart, maar tevens krachteloos en doods. Dat hadden deze muzikanten toch door moeten hebben. Zonde.