We kenden al de prepared piano van John Cage, met stukjes rubber, paperclips en schroefjes tussen de snaren. Stephen Scott ontwikkelde het idee van de bowed piano, waarvan de snaren in trilling gebracht worden door er andere snaren in vloeiende beweging onderdoor te halen. Gordon Monahan blies de piano op door een uiterst zorgvuldige plaatsing van microfoons en het toepassen van uitzonderlijke speeltechnieken. Pierre Berthet bevestigde lange snaren met resonatoren aan de pianosnaren, en noemde dat extended piano. Poppy Ackroyd maakt in haar muziek ook het mechaniek van de piano hoorbaar. Technisch voegt de Griekse componist en pianist Stavros Gasparatos daar op ‘Expanded Piano’ weinig meer aan toe dan elektronische omvorming van de klanken die hij op de piano produceert. Bijzonder aan dit album is dat het gaat om een live opname, gereduceerd van 24 kanalen naar een simpel stereo. Wat Gasparatos uit de vleugel weet te toveren met ongewone speeltechnieken en de apparatuur is verbluffend, vaak ook erg fraai. Als pianoklanken zijn elektronische tikjes, een ritmisch schuiven, en donker galmende slagen beslist onalledaagse verschijnselen. Als hij nu een briljant componist geweest was, hadden de oortjes op rozen gezeten. Maar hij neemt wat al te gretig zijn toevlucht tot een vrijblijvend romantisch geneuzel. Een veelbelovend uitgangspunt, om zeep gebracht door een gebrek aan muzikale verbeeldingskracht.