Monomyth uit Den Haag brengt met ‘Exo’ het slotakkoord van de vooropgestelde trilogie die begon met een naar zichzelf genaamd album en de opvolger ervan ‘Further’. Het avontuur begon, kwam tot volle wasdom en krijgt nu een nog epischer klinkende finale, al beweert het kwintet dat met ‘Exo’ terug voet aan de grond, of aan wal, wordt gezet. Dat is, Monomyth kennende, meer een statement dan een waarheid. Een verhaal verzinnen bij pure instrumentale muziek maakt het soms voor de luisteraar net dat beetje gemakkelijker te volgen. Net als op de twee voorgaande albums kiest Monomyth voornamelijk voor een tranceopwekkende trip. Het mogen dan wel vijf nummers zijn, ze vloeien als het ware in elkaar over en vormen een onlosmakelijk geheel. Akkoord, de verrassing is er een beetje af. Opnieuw starten de Hagenaars relatief rustig en is het pas later op de plaat, zo halfweg ‘Et Oasis’, dat het wat steviger mag. Toch probeert Monomyth uit zijn eigen keurslijf van ambient, kraut- en spacerock te ontsnappen door nieuwe elementen toe te voegen. In ‘LHC’ bijvoorbeeld duiken aanstekelijke, naar dance neigende ritmes op, die verder worden opgezweept door heerlijke keyboards. Het is een nummer dat ons meteen aan 37000 doet denken. Niet vreemd als je weet dat er leden van die band actief zijn in dit kwintet. Zowel in ‘LHC’ als afsluiter ‘Moebius Trip’ wordt er stevig door gerockt, waardoor eens te meer een mooie opbouw, van rustig naar heftig en dan terug naar af in een kort zweverig stukje, wordt gerealiseerd. Het trucje is dan wel gekend, maar Monomyth slaagt er toch weer in om een degelijke luistertrip neer te zetten.