Autechre was altijd al een klasse apart het jongetje in de IDM-klas dat onnavolgbaar was in wiskunde, maar waar niet echt mee te praten viel (laat staan te lachen). Gaandeweg leek zich ook een milde vorm van autisme te openbaren, en promoveerde ze van klasse apart naar een geheel eigen wereld, die een steeds abstracter, complexer geluidsuniversum in dreef. Was er vroeger nog wel eens een band die net als Autechre klonk Funkstörung, Apparat, Funckarma , tegenwoordig lijkt niemand daar zelfs nog maar een poging toe te doen. Ook voor het publiek geldt dat ze of al jaren trouw de abstractie mee in reizen (zoals ondergetekende); of de schouders ophalen als ze de naam Autechre horen. Zoals een tien jaar jongere collega zei: ik luister er wel naar wanneer ze dubstep gaan maken. Voor de beoordeling van Exai, het elfde album (en eerste dubbel-cd), is dan ook alleen de band haar eigen oeuvre bruikbaar als vergelijkingsmateriaal. Het vorige album Oversteps was na het versplinterde Quaristice een terugkeer naar lange nummers, waar melodie een grotere rol in speelde, wat de plaat bijna dromerig maakte. Verrassend was vervolgens de ep Move Of Ten, waarop de band haar hiphop- en techno-wortels herontdekte. Exai is daar een logisch vervolg op. Vooral cd 2 bevat een aantal lange, kale nummers met naar hiphop (heel letterlijk op Recks On) en zelfs dub (Nodezsh) verwijzende ritmes. Nummers in de stijl van Untilted nerveuze, constant muterende ritmes ontbreken ook niet, maar zijn ingebed in lichtere momenten waardoor het geheel verteerbaar blijft. Exai is daarmee geen wending in stijl, en dus geen verrassing binnen het oeuvre. Al is dat op zich misschien een tegenvaller, het is wel een plaat die demonstreert dat het duo niet volledig is vastgelopen in haar eigen groef en dat zonder dubstep-invloeden.