De legendarische Brusselse band La Muerte zette anno 1994 een punt achter hun tienjarige geluidsstorm. Ze beschreven zichzelf als ‘de missing link tussen Salvador Dali en The Stooges’ en haalden de mosterd niet alleen bij Iggy & co, maar tevens bij The Birthday Party en Motörhead. De band was meer populair in het buitenland dan in hun thuisland België, kregen lovende recensies in onder meer: ‘NME’ en ‘Melody Maker’ en John Peel bood hen een sessie aan. Maar ‘na tien jaar toeren was het op’ zegt gitarist Dee-J. ‘De creatieve energie was zoek en we hadden de grenzen bereikt die we ooit voor ogen hadden.’ vervolgt hij. ‘De band maakte muziek die ze graag hoorde en wilde maken. We sloten en wilden geen compromissen en sloegen steeds onze eigenzinnige weg in. In die tijd zag niemand brood in La Muerte en investeringen in de band waren dan ook nihil. Dus ja…na een tijd is het op.’.
En dan…op zaterdag 7 maart 2015 in AB – voor een uitverkochte zaal – speelde de als ‘psycho trashmetal killer’ omschreven ‘band from BruxHell’ een uniek optreden. Uniek? Blijkbaar gaf dit concert ‘food for thought’. Want La Muerte herrees. Het optreden in AB van die avond kunt u nu meemaken op de -onversneden live- dubbele LP (de download code voor uw MP3 is inbegrepen) ‘Evil’.
‘Een reünie’ vroegen we Dee-J? ‘Reünie? No way!’ reageerde hij. ‘Zo is het niet gegroeid. Marc Du Marais (lead zanger en filmregisseur) vroeg Delfine Bafort voor zijn film. En het Belgische model en actrice nodigde ons vervolgens uit om de opening van haar cultureel centrum in Gent te openen. De ‘vibe’ was plots terug. En toen Live Nation en AB ons verzochten om op te treden in AB zijn we er voor gegaan. Zij het met een nieuwe line-up.’.’
Naast vaste leden Didier Moens (aka Dee-J) en Marc Du Marais, wordt La Muerte aangevuld met drie nieuwe muzikanten, waaronder: bassist Tino De Martino van Channel Zero, Michel Kirby (gitaar) en Christian Z (drums) -beide van de metalcore band Length of Time. Didier Moens: ‘We klinken zwaarder dan vroeger, ook omdat er een tweede gitarist is. Het is geen nostalgietrip. Ik hou niet van nostalgie. Ik leef ‘nu’ en niet in het verleden. Het is een nieuw La Muerte’.
Cinema sluit nauw aan bij La Muerte en tijdens hun optredens worden dan ook verschillende muziekfragmenten en dialoogscènes uit films gebruikt. Als introductie, maar ook tijdens het concert. Wat meteen de toon zet van ‘Evil’: een bangelijke verzameling songs van waar La Muerte ooit voor stond. En nog steeds voor staat. Yep! Deze band is geen noot verouderd. Klinkt nog steeds even cool en hard en controversieel als twintig jaar geleden. Tijdloos dus.
De van feedback barstende riffs, de noise (waar Sonic Youth voor zou tekenen), de beukende bas en harde gitaren worden gelardeerd door een zanger die vanonder een jutten kap zijn stembanden stuk schreeuwt. ‘Evil’ heeft zijn naam niet gestolen. Rockklassiekers zoals: ‘Lucifer Sam’ (Pink Floyd) of ‘Wild Thing’ (The Troggs) (oh ja, en tevens The Osmonds’ ‘Crazy Horses’) krijgen hier een gedeconstrueerde versie, vol feedback, agressieve grunts en een ritmesectie waar je willens nillens op moet headbangen of jumpen. De bluesy trashcore metal van La Muerte klinkt gebalder dan ooit. Hun muziek is dwingend, fascineert en gaat rechtstreeks naar de buik. Pure adrenaline. Dit is rock ’n roll zoals ze hoort te klinken: vuil, hard, overrompelend, opzwepend en zonder enige toegeving aan wat dan ook. Ja, was La Muerte een Amerikaanse band geweest dan waren ze ongetwijfeld heel groot geworden. Maar hadden ze dat wel gewild? Ze zijn Belgisch, contrair, koppig en met een ‘fuck you’ attitude die nog steeds koppen doet rollen. Zij het deze van de luisteraar. Letterlijk dan. Ondertussen is de band met nieuw materiaal bezig en zijn verschillende optredens gepland dit jaar. Beginnend deze maand.
La Muerte stond strak in de jaren 1980 en negentig. Anno 2015-’16 steekt de band nog steeds de dikke middenvinger op naar het (rock’n’roll) establishment en laat met deze live registratie van hun ‘come-back’ in de AB van vorig jaar (bij het horen van het woord ‘come-back’ gaan de tenen van Dee-J en Du Marais spontaan krullen) horen dat ze nog steeds fris, energiek en bevlogen uit de hoek komen. Mocht u het nog niet begrepen hebben: ‘Evil’ is een beestig goede plaat.