Als Thalia Zedek een nieuwe plaat uitbrengt, zijn we steevast heel nieuwsgierig of de dame ons nog steeds weet te boeien en te verrassen met haar stem en haar gitaarspel. We kennen haar namelijk al sinds haar dagen bij Uzi en Live Skull, twee bands waar we indertijd heel erg van hielden en waarvan we de platen, tot onze verwondering, nog geregeld een draaibeurt geven. En dan is het nog steeds genieten geblazen. Het grotere publiek bereikte ze met haar band Come, waarvan niet alle nummers ons konden bekoren, maar als carrièrezet zeker heel geslaagd te noemen. Sinds 2001 doet Zedek het onder haar eigen naam, en de laatste paar platen heeft ze het woord ‘band’ eraan toegevoegd. Ondertussen heeft ze ook nog E opgericht, waarin verder ook Jason Sidney Sanford (Neptune) en Gavin McCarthy (Karate). En steevast herkennen we onmiddellijk haar stem en haar ietwat dwarse en nukkige bluesy gitaarstijl. Voor ‘Eve’, haar vijfde album onder haar eigen naam, laat ze zich omringen door David Michael Curry (viola), Mel Lederman (piano), Winston Braman (bas) en Jonathan Ulman (drums). De bezetting wijst er al op dat ze een plaat heeft gemaakt die minder rockt dan voorheen. Vervreemding en verlies zijn de thema’s die in haar werk voortdurend opduiken en dit is ook hier het geval. Al is de muzikale aankleding heel wat rustiger dan we van haar gewend zijn. De nummers klinken ingetogen, bedachtzaam en ietwat schuchter, waarbij de nadruk nog meer op stem en gitaar komt te liggen. Dat ingehoudene dat ‘Eve’ uit alle poriën uitstraalt is allicht de hoofdreden dat we in eerste instantie wat meer moeite hadden met de plaat, die echter gaandeweg toch blijft plakken. Zedek zit al meer dan dertig jaar in het vak en weet nog steeds intrigerende platen te maken. Dikke pluim.