Gonzo (circus) toog weer naar Groningen voor het jaarlijks muziekfestijn Eurosonic. Door het steeds groter wordende aanbod wordt het moeilijker een juiste keuze te maken, zeker nu er overal in de stad naast het officiële gebeuren steeds meer nevenactiviteiten plaatsvinden.
Dit jaar werd Groningen overspoeld door zo’n vierhonderd acts, waarvan de meeste (337) op het officiële festivalaffiche stonden. Om de Eurosonic bands te zien moest je een polsbandje kopen, waar mee je dan toegang had tot de circa 30 podia, her en der door de stad verspreid. Dit jaar was er echter ook een dusdanig uitgebreide alternatieve programmering van gratis concerten, dat je zonder polsbandje ook een geweldige tijd kon hebben. Deze alternatieve evenementen hadden namen als Grunnsonic, Altersonic, Euromoney, Freesonic, Negersonic of Aftersonic. Ze begonnen al overdag in bijvoorbeeld de platenzaken Plato en Hemmes. Nieuw dit jaar was de pop-up winkel For The Time Being. In deze grote zaak vlak naast club Vera kon je bijvoorbeeld platen en posters kopen, maar er speelden ook bandjes. Het was een initiatief van onder andere de platenlabels Excelsior, Tender Records (van Tim Knol) en Kogar records (van Elpee eigenaar Jan Kooi).
Groente en Theremin
Met zoveel artiesten op zovele podia is de kans groot dat je iets interessants mist. Verder is het aanbod van avontuurlijke en experimentele muziek niet al te groot. Vooral het aanbod van experimentele electronica is niet al te groot. Naar namen als Orphax of Machinefabriek zul je in Groningen vergeefs zoeken. Meest experimentele wat ik zag was The Vegetable Orchestra uit Oostenrijk, dit jaar het focusland van Eurosonic. Dit achttal speelt uitsluitend op groente. Ze waren erg blij weer in Nederland te zijn omdat hier zulke lange rettichs en grote penen te krijgen zijn. De grote wortels worden uitgehold om ze als fluit of klankkast te gebruiken. Het ziet er allemaal uit als een gimmick maar hun ritmische klanken maakten indruk op het publiek. Net toen, na circa een halfuur, de aandacht wat begon te verslappen kondigden ze hun laatste nummer aan, hun meest ritmische en toepasselijk genaamd ‘Greenhouse’. Met een grote pompoen die voor de dreunende bassdrum beats zorgde. De Franse band La Femme speelde ook een half uur maar dat had best langer mogen zijn. Op het podium in Minerva stonden op de voorste rij vier toetsenborden aan elkaar gekoppeld en daarnaast een theremin. In de zesmans band zit slechts één femme, die vocaal de hoofdrol speelde. Met zo’n instrumentarium zijn de jaren 1980 niet ver weg, zoals in het uptempo ‘Sur La Planche’ of het DAF-achtige ‘Antitaxi’. Hun hitje in Frankrijk, ‘La Femme’ heft zowel iets uit de eighties als de sixties. In ‘Le Blues De Francoise’ leek Serge Gainsbourg weer even tot leven te komen. Mooi was het om te horen en te zien hoe ze gebruik maakten van de theremin, één van de oudste elektronische instrumenten. De Oostenrijkse producer Clemens Bacher maakt onder de naam Cid Rim gebruik van de nieuwste elektronica. Zijn optreden was wat mij betreft het hoogtepunt van de donderdagavond. Hij stond als een gek te springen achter zijn laptop en voortdurend met zijn vingers op pads van zijn samplers te drukken. Het resultaat klonk drukker en chaotischer dan op zijn platen maar daardoor des te opwindender. Zijn studiomuziek klinkt vaak als warme electronica uit begin jaren 1990. Op het podium zijn de beats meer broken en op hol geslagen. Strak, hard en beweeglijk: een topshow van Cid Rim.
Sound Of Young & Old Holland
Een ander absoluut hoogtepunt van Eurosonic vond plaats buiten het officiële gebeuren in de kleine Ierse pub O’Ceallaigh. Hier, en in café Kult, vond het festival The Sound Of Young Holland plaats, een initiatief van Subroutine Records. Labelbaas Koen Ter Heegde wist The Ex (!) over te halen een set te spelen op het piepkleine podium. Dat heft de Ierse pub geweten, Terrie en Andy lieten zich niet door de kleine ruimte beperken en gingen als vertrouwd niets ontziend te keer op hun gitaren. Ook zanger Arnold liet zich niet onbetuigd en zodoende rockte The Ex als nooit tevoren. De jonge Groningers in het publiek wisten niet wat ze zagen. Zelden zag ik zoveel energie samengebald in zo’n kleine ruimte. (Op 26 februari begint de band die al 34 bestaat, aan een 5-daagse tour door Nederland.) Eerder op de avond stond op het zelfde podiumpje de Amsterdamse band Apneu. Toen ik ze onlangs op facebook als punkpop omschreef, vroeg iemand zich af of dat wel bestond die combi van punk en pop. Jawel, Apneu is de perfecte hedendaagse vertegenwoordiger van een genre dat door bands als Buzzcocks en Undertones is uitgevonden. Korte songs als ‘My Brain’ en ‘Three Cool Chicks’ klinken catchy, strak en uptempo. Ook bij dit energieke kwartet stond het publiek niet stil. Dat was anders bij de door de jaren 1980 geïnspireerde synthesizermuziek van Hunter Complex in het kleine bovenzaaltje van O’Ceallaigh. Dit eenmansproject heeft op het podium een wat statische uitstraling. Een gebogen staand persoon die alleen maar aan knopjes friemelt zonder op of om zich heen te kijken en zonder presentatie, is niet echt opwindend om te zien. Gelukkig maakte de muziek, afkomstig van zijn nieuwe album ‘Space’ veel goed. Een paar uur later zou Hunter Complex nog een optreden verzorgen in Gym in het kader van Euromoney. Afsluiter van The Sound Of Young Holland was het Tilburgse collectief Cairo Liberation Front (CLF). Zij zorgden in de kelder van Kult voor totale anarchie. CLF maakt mash-up muziek met Arabische samples en uptempo Shaabi uit Noord-Afrika en dat allemaal in de geest van de Arabische revolutie. Zelf noemen ze het Electro Cha3bi. Live zorgde een als Arabier vermomde dj voor de opzwepende muziek waarover een mc voortdurend heen schreeuwt. De kleine kelder was in no time veranderd in een springende massa, getooid met theedoek bij wijze van tulband. De leden van CJF, waaronder Incubate-man Joost Heijthuijsen, weten hoe een feestje te bouwen en dat mochten ze zaterdag op Noorderslag nog eens over doen.
Gallerie Sign
Op zaterdagmiddag is er traditiegetrouw een feestje van de Amsterdamse organisatie Subbacultcha en het Groninger Wham Wham in Gallerie Sign. Dit jaar stonden daar onder andere Meindert Talma, Thomas Azier en Apneu. Bismuth, het duo van gitaarbouwer Yuri Landman, speelde met hun intrigerende constructies van hout en snaren als enige in de kelder van de galerie. Mijn ontdekking hier was Larry Gus. Hij maakte afgelopen zomer nog een swingend album voor DFA Records. Nu klonk hij redelijk anders. Voor zijn korte en heftige set trok hij alle registers open. Het leek wel of hij onder de speed zat, als een wildeman was hij in de weer met zijn samplers en effectapperatuur. De beats vlogen alle kanten op en zijn schreeuwerige vocals konden het nauwelijks bijhouden. Maar ondanks dat zijn tafel met apparaten bijna op de grond viel, lukte alles wonderwel en was het een indrukwekkende show. De middag in Sign werd afgesloten door Girl Band uit Dublin. Hun stevige postpunk songs waren een ideale afsluiter van een geslaagd Eurosonic. Het gratis Warsteiner bier was toen allang op.