Wat dit jaar als eerste opvalt aan dit driedaags festival in het uiterste noorden is dat de stad Groningen steeds voller wordt met podia. Wist je dat Groningen de meest Belgische stad van Nederland genoemd. Overal zijn kroegen en in bijna allemaal spelen bandjes! Dus ook als je geen kaartje heb kunnen bemachtigen is er genoeg te bekijken. Zo hebben overdag de platenzaak Plato en de ernaast gelegen Coffee Company een hele trits van optredens, waarbij het vooral vol is bij een aantal Excelsior bandjes. Minder druk was het bij het trio Lonely Drifter Karen. Ze kwamen helemaal met de auto uit Barcelona gereden om ons met hun jazzy, folky en vaudeville-achtige muziek te verblijden.
Overdag is in de Oosterpoort de Nederlandse muziekindustrie verzameld om er te netwerken en panels bij te wonen of er in plaats te nemen. De modewoorden hier waren ‘360 graden deal’ en ‘muziekmaatschappij’. Met de eerste term wordt een deal tussen de artiest en de platenmaatschappij bedoeld waarbij de laatste alle facetten van het artiestendom regelt en de opbrengsten tussen beide gedeeld worden. Platenmaatschappijen noemen zich daarom tegenwoordig liever muziekmaatschappij omdat ze zich met veel meer bezig houden dan alleen maar CD’s uitbrengen. Er waren erg veel panels met titels als ‘Het Einde Van De Platenmaatschappij’, ‘Doing Business With Belgium’(voor de lieve vrede in het Engels gehouden) of ‘Het Einde Van De Videoclip’.
Op vrijdagavond begaf uw Gonzomedewerker zich kriskras door de stad voor een select aantal hoogtepunten. Ondanks dat Eurosonic gefocust was op België heb ik geen Belgische act gezien. Mijn eerste hoogtepunt was James Yuill, die met zijn akoestische gitaar en zijn laptop behoorlijk imponeerde. Het jonge IJslandse gezelschap For A Minor Reflection maakte ouderwetse postrock zoals ik het al tijden niet gehoord had. Even later brulde Rolo Tomassi mij met hun hardcore en noise weer even hard de Vera uit. Waar ik later weer terugkeerde toen de kust veilig was. Voor mij tenminste want de meeste bezoekers waren niet gecharmeerd van het drietal meisjes genaamd Le Corps Mince De Francoise. Ze komen uit Finland en klinken als een puberale versie van de Chicks On Speed. Maar hun enthousiasme en riot-girls gedrag was zeer aanstekelijk.