Het was vooral een wervelwind van impressies, dat eerste dagverblijf op het uitnodigende Motel Mozaïque. Een korte blik op het blokkenschema volstond om te zien dat er te veel was om uit te kiezen, en vooral te veel dat ik wilde zien.
De avond werd geopend door Rain Machine. Helaas kon ik alleen de laatste nummers meepikken, maar zelfs dat was genoeg om diep onder de indruk te raken. Het is een wonderlijk allegaartje van bandleden, dat nieuwe gezelschap van TV on the Radio’s Kyp Malone. Ze ogen als een rondreizend circusgezelschap, met de woest bebaarde Malone als onverstoorbare circusdirecteur. Hij gromde en gilde in zijn piste, terwijl de rest van de band gedwee volgde in zijn spoor. Muzikaal golfde het op en neer tussen extatische uitbarstingen en prachtige, haast breekbare momenten. De volgende stop was de grote zaal van Watt, waar de Fuck Buttons vastgekluisterd stonden aan een indrukwekkend grote tafel vol apparatuur. De geluidsbrij die het duo over de volle zaal uitstortte was aanvankelijk imposant, maar wist uiteindelijk weinig te boeien. De dichte, elektronische mist bleef helaas te ondoordringbaar om zelfs in de verte ook maar iets te ontdekken.
Hoe anders was dat na een afdaling naar de kelder van Watt, die eveneens goed volliep. Op het programma stond het Britse drietal Three Trapped Tigers. Ondanks een wat stroeve start liep de band al snel als een gesmeerde machine. Frontman en toetsenist Tom Rogerson richtte de band op, maar deze avond ging alle aandacht uit naar de drummer. Met open mond keek ik toe hoe de ene tempowisseling moeiteloos de andere opvolgde, hoe perfect de harmonie tussen de bandleden is en hoe moedig de drummer bij vlagen zelfs tegen de ritmes van de anderen in durfde te druisen. ‘We’ve played in Holland more often than in England’ verklaarde Rogerson met een verwonderde en verlegen blik in zijn ogen. Puur door vakmanschap, door muzikale ambacht, krijgen de drie jonge honden het publiek op de knieën. Letterlijk, want een bezoeker werpt zich tijdens een laatste nummer devoot aan de voeten van de drummer. Het feest gaat door bij het New Yorkse collectief Fool’s Gold. Met een stevig swingende basis van Afrikaanse ritmes zorgt de groep dat het publiek uit hun hand eet. Het is een oude truc, maar dat maakt een geslaagde uitvoering niet minder prachtig: de band verlaat als toegift het podium en loopt het publiek in met een paar slaginstrumenten, en weet daar de zaal op de hurken te krijgen.
Ter afsluiting van een wervelende avond toog ik vol goede moed naar de dj-set van de Noorse Annie. De blonde schone draaide aardige plaatjes, maar kon niet tippen aan de euforie die haar collega-artiesten eerder op de avond wisten op te wekken. De bebaarde vriend, die achter haar op het podium zat en stilzwijgend nieuwe platen aanreikte, droeg ook niet echt bij aan een feeststemming. Het werd tijd om een bed op te zoeken, er waren immers genoeg indrukken die verwerkt dienden te worden. Zeker met nog een dag livemuziek voor de boeg.