Postrock komt uit alle landen en windstreken. Veel vernieuwen is er absoluut niet meer aan. Alle uithoekjes van het genre zijn al in het lang en in het breed verkend en plat gespeeld. Het derde album van de Polen die zich Tides From Nebula noemen lag hier al een hele tijd stof te verzamelen. We hadden het schijfje eens opgezet, en na enkele minuten, of zelfs dat nog niet, gooiden we het opzij. Een andere keer, als het stapeltje te recenseren albums wat kleiner zou zijn. En als de meer urgente platen een beurt hadden gehad, dan misschien. Vandaag was het er eindelijk van gekomen. We vonden de plaat terug tussen een hoop andere, zwierden ze in de speler en kijk. We waren meteen mee in de sfeer van de plaat. Niets vernieuwends of origineels te ontdekken, verre van. De Polen brengen het gewoon zeer goed en kunnen met deze plaat mee drummen voor een plekje tussen de toppers van het genre. Acht nummers prijken er op, die samen één grote beweging maken vol sprankelende energie. Dit is namelijk postrock die baadt in een positief sprankelend kleedje. Geen negatieve gevoelens hier, gewoon spelplezier dat bij elke gespeelde noot van het plastiek spat. Het is genieten van begin tot eind, zo knap wordt er hier gemusiceerd. Het kwartet weet perfect de balans te vinden tussen hard en zacht, verstilde of crescendo gitaarmuren. We worden bij deze nogmaals bevestigd in onze manier van werken: we luisteren elke cd van begin tot eind, ooit eens. We doen het grondig, laten sommige groeien of laten ons verrassen. Deze Polen hebben het gepresteerd. Nu nog uitvogelen of ze van het beleefde of boertige soort zijn.