Het gebeurt regelmatig dat een jonge componist de hoop wordt van een verkalkt en in zichzelf gekeerd muziekgebeuren op landelijk niveau, en dat die persoon dan kan meeliften op bestaande instituties (die het aanstormend talent maar al te graag willen inbedden) en omhoog wordt geschreven door de in de ouderwetse cirkeltjes redenerende vaderlandsche pers. Zo zou je het werk van de Zweedse componist en multimedia artiest Marcus Fjellström (1979) een kritisch onthaal kunnen geven, ware het niet dat wat hij maakt wel degelijk een nieuwe impuls aan de moderne muziek geeft. Dat hij daarbij gebruik maakt van zowel hoge als lage cultuur en dat tot een derde weg laat versmelten, past perfect in deze tijd en is dan mooi meegenomen. In zijn eentje en met aansluitend masteraar Philippe Petit als de grote afmaker brengt Fjellström een hoop geluiden bij elkaar, die hij vervolgens als een orkest 3.0 laat klinken. Een beat vormt de meeste tijd de vruchtbare ondergrond, en daarbovenop gebeurt vervolgens van alles wat je je (nog) niet hebt kunnen voorstellen, met elektrificerende spanning als voornaamste kenmerk. Zinnenprikkelend prachtwerk.