In 2009 verraste Jello Biafra ons al met The Audacity of Hype, een plaat van een nieuwe band, geen tijdelijk project, waarop we Ralph Spight (Victims Family, Freak Accident, Hellworms) vinden naast Jon Weiss (Sharkbait, Horsey), Billy Gould (Faith No More, wordt regelmatig vervangen door Andrew Weiss (Rollins Band, Ween)) en Kimo Ball (Freak Accident, het geniale Mol Triffid). Het was Biafra’s eerste echte band sinds het verscheiden van Dead Kennedys in 1985 en was oorspronkelijk bedoeld voor Biafras vijftigste verjaardag. Het is te leuk om los te laten, wat de vijf knappe songs op deze plaat duidelijk laten merken. We gaan helemaal terug naar de woede van Dead Kennedys in uiteraard politiek geladen nummers met de nodige kritiek en middelvingers naar de Amerikaanse machthebbers en samenleving. De vaart zit er goed in, Biafra spuwt als vanouds zijn teksten uit en Victory Stinks of het lange Miracle Penis Highway tonen aan dat hij, samen met zijn uitgekozen kompanen, nog steeds heel eerlijk en punkwaardig uit de hoek kan komen. Als bonus is er een lange cover, na drie minuten stilte, van Metamorphosis Exploration On Deviation Street Jam van de Deviants-klassieker, een achttien minuten durend psychedelisch festijn. Op zijn label verschijnt tevens de verzamelaar van Fuel Injected .45, een band die nooit eerder een album uitbracht. Spilfiguur is Ani Kyd, een vrouw (ik geloofde mijn oren niet, wat een strot!), die deel uitmaakte van bands als Thor en Spank Machine maar voor haar solo-uitstappen Fuel Injected .45 aanvoerde, een band die sludgerock maakte waarvan we zwaar onder de indruk zijn nu we eindelijk wat songs horen. De groep bestond slechts kort, maar had wel enkele grote namen, of ze zouden het worden. In de gelederen: Ashley Blue (Strapping Young Lad), Stuart Carruthers (Tenet, Grip Inc., The Golers), Byron Stroud (Fear Factory, Zimmers Hole, Strapping Young Lad) en Scotty McCargar (Biff Naked). Het zijn demos, twaalf nummers, en toch klinken die af, als loodzware sludge in een rockuitvoering, rechttoe rechtaan, en het is vooral de meedogenloze strot van Ani Kyd die overtuigt. De heren spelen weliswaar de pannen van het dak maar wij gaan op zoek naar haar soloplaat Evil Needs Candy Too uit 2005. Fuel Injected .45 leverde in zijn korte bestaan al meer kwaliteit af dan het gros van de bands in het heavy genre.