Electric Litany is een kwartet uit Londen dat vier jaar geleden debuteerde met het album ‘How to Be a Child and Win the War’. Nu is er de opvolger, die vreemd genoeg bij een Grieks label uitkomt. Vreemd, omdat de muziek die deze band maakt, toch niet zo afwijkt van wat Britse labels die ietwat de etherische, zweverige kant van de indiepop uitbrengen. Electric Litany zit een beetje in de hoek van bands als Elbow en I Like Trains. Ietwat zeurderige, melancholie uitstralende zang torent boven de muziek uit. Het is een stem die schijnbaar van een persoon afkomstig is die nog voor het eerst in zijn leven iets positiefs moet meemaken. De muziek zelf is kabbelend, ingetogen en wordt door heel wat synthesizers gedragen. Het maakt de treurnis iets luchtiger en draaglijker, waardoor het kwartet al bij al toch behoorlijk opgewekt gaat klinken. Ze mengen progrock, artrock, een snufje ingetogen disco of synthwave met het meest melodieuze werk van bijvoorbeeld Alan Parsons Project. Dit levert een aantal aardige deuntjes op, waarbij we vooral stilstaan bij ‘Feather Of Ecstasy’, waarbij we ons niet van de indruk kunnen ontdoen dat we deze melodie al ergens elders hebben gehoord. Het zou een nummer van Blondie kunnen zijn, of iets anders uit de jaren 1980 waarbij synthesizers een aardige mee te fluiten melodie vrijgaven. Donkere romantiek noemt de groep zijn muziek. Behoorlijk adequaat alleszins, want weerhaakjes zitten hier niet aan. Daar zal de medewerking van Alan Parsons zelf wel iets mee te maken hebben. Die vond deze band dusdanig de moeite, de nieuwe Radiohead noemt hij ze, dat hij via het internet vanuit Californië deze Londenaars absoluut op de kaart wilde zetten. En zo geschiedde.