Austin Peralta is een snel rijzende ster aan het Amerikaanse jazzfirmament. Toen Flying Lotus daarop werd gewezen en Peralta ging horen spelen, stond meteen vast dat de nieuwe plaat op diens label Brainfeeder moest verschijnen. Klinkt niet als een overtuigende aanbeveling, dus laten we naar Endless Planets zelf luisteren. De openingstrack lijkt een regelrechte imitatie van Jan Garbarek, met die lijzige, lamenterende toon tegen een atmosferische achtergrond. De ECM-achtige introductie is compleet anders dan de rest van het album, waarop Peralta en zijn groep gewoon stevig swingen in de postboptraditie. Ze spelen composities van…, ja wacht, ik ken ze wel. Staan die niet op een cd van Terence Blanchard? Donald Harrison? Kenny Kirkland? Charles Fambrough? Misschien de Marsalis-broers… Nee, bij nadere bestudering blijkt Endless Planets, in tegenstelling tot diens twee eerdere cd’s, alleen eigen composities van Peralta te bevatten. Ze houden het tempo erin, keurig volgens het schema thema-solo-thema, met wervelende saxofoons, rollende drums, tinkelende pianoloopjes en soms een afgemeten aanslag. Alles uitermate aangenaam, maar de meeste jazzliefhebbers zullen niet bijzonder verrast zijn. Daar helpen zelfs de elektronische manipulaties van Cinematic Orchestra en Strangeloop niets aan. Die lijken vooral een beetje begin en einde van nummers aan elkaar te mogen rommelen, terwijl een duidelijker bijdrage van deze heren de echte vernieuwing of op zijn minst verrassing had kunnen zijn. Concluderend: prima plaat, maar conventioneel. Heel aangenaam, maar niet onderscheidend. Of andersom gesteld: geen grote verrassingen, maar er wordt zeer plezierig gemusiceerd.