Voor alles hard, genadeloos en van distortie dooraderd, is het moederlabel Ant-Zen de thuishaven. Voor geluid in de luwte is er daarentegen de subafdeling Hymen. Dat is het domein van subtiliteit en details; van doorwrochte soundscapes en sfeerschepping. Vorig jaar nog maakte het Franse duo Ab Ovo bijzonder veel indruk met Le Temps Suspendu
waarop ze geraffineerde ambient in de beste Biosphere-lijn lieten horen. Empreintes is minstens zo verhalend en ontroerend als zijn voorganger, zonder in vrijblijvendheid te vervallen. En dat is anno 2005 niet langer een verdienste, maar een heuse zeldzaamheid.
Met The Analysis Of Noise Trading maakt Daniel Myer (Haujobb) in vergelijking met voorganger I Went Out Shopping To Get Some Noise een opmerkelijke sprong voorwaarts. Zijn zoektocht naar lawaai moet niet al te letterlijk worden genomen want ook op zijn nieuwe is er tijd en ruimte voor melodie, toegankelijkheid en stilte. De cd opent met epische soundscapes, maar naarmate het album vordert, smeert Myer een steeds breder palet aan stijlen en invloeden uit. Van noisy breakbeats en IDM over ambient tot electro; en terug. Stemmen en stemsamples eisen nadrukkelijk een grote rol op en roepen daardoor associaties op met Taking Nothing Seriously van Klangstabil– waardoor Architects derde album zich moeiteloos distantieert van de concurrentie.
De uitgesproken ritmische nervositeit bij Hecq verraadt grote affiniteit met het oeuvre van Autechre. Indien Benny Boyson zich meer had gefocust op zijn spookachtige soundscapes die nu door de neurotische beats te veel naar de achtergrond werden geduwd – dan was de vergelijking met deze Britten deze keer nooit zo sterk tegen hem uitgespeeld. Hij beheerst zijn vak; op Bad Karma speelt hij echter verkeerde kaarten uit. Volgende keer toch maar die troeven verzilveren.
Rond Beefcake blijft het tot nader order windstil. Volker Kahl daarentegen is als Kattoo behoorlijk productief. Megrim is immers al zijn tweede solorelease in twee jaar tijd. Het album wordt door Hymen omschreven als elektronische kamermuziek en dat schoentje past perfect. Net zoals bijvoorbeeld The Gasman of Lexaunculpt maakt Kahl sculpturale composities die erg klassiek klinken. Melancholisch strijkers, rake field recordings en (exotische) (stem)samples (onder andere van regen en wind) geven het album een uiterst dramatisch cachet. Het begrip soundtrack, hoe stereotiep ook, is hier dan ook volkomen op zijn plaats. Megrim is minstens zo functioneel als gelijk welke kwalitatieve filmscore. Imaginair of niet.