Serpentine Path is in het doomgenre een soort supergroep. Met huidige en vroegere leden van Unearthly Trance, Electric Wizard en Ramesses zijn de verwachtingen dan ook hoog. Bovendien trok de New Yorkse band voor deze tweede ook nog eens gitarist Stephen Flam aan. Hij is altijd het brein geweest achter legende Winter. Een aanwinst natuurlijk voor een groep waarvan ieder lid zijn sporen ruimschoots heeft verdiend in het death en doomgenre. Zeven stuks heeft het kwintet uitgeknobbeld, zeven op logge riffs gebouwde songs die geen duimbreed afwijken van de geijkte paden eigen aan het genre. Zo biedt Serpentine Path, zeker het afsluitende trio songs, heel hoge kwaliteit af binnen de gelimiteerde paden. Het mocht voor ons net ietsje meer of gewaagder zijn, maar klagen doen we zeker niet. ‘Emanations’ is gewoon pure Roadburn voor in de zetel. Tombs zet een hogere versnelling in voor zijn derde plaat. Het kwartet speelt een uptempo versie van postpunk alsof hun leven ervan af hangt. Eigenlijk zit er ook heel wat black metal in het geluid van Tombs. Ze bekijken het genre echter vanuit een andere hoek dan de meeste genreadepten. Postpunk, hardcore en gewone metal mogen namelijk net zo goed. De heren komen uit Brooklyn, New York en kenden sinds hun ontstaan in 2007 reeds heel wat bezettingswissels. Mike Hill, oprichter en bezieler, dicteert echter de wet. Jammer genoeg is die niet altijd even interessant. De meeste songs op ‘Savage Gold’ duren namelijk te lang en worden daardoor soms behoorlijk vervelend. Acht minuten ‘Echoes’ is bijvoorbeeld de helft te veel. En dat is een euvel waar de meeste van de tien songs aan lijden. Halveren en focussen is de boodschap. Het wavy ‘Severed Lives’ hoeft trouwens al helemaal niet. Black Anvil komt net als Serpentine Path uit NYC. Het kwartet waagt zich op zijn derde plaat aan ‘Under The Rose’ van Kiss, weliswaar als bonus. Een enigszins vreemde keuze, gezien de redelijk ‘gewone’ metal die de band maakt. Er zit uiteraard heel wat death en black in de mix, soms zelfs in een aanzienlijk snel tempo (‘G.N.O.N.’). ‘Eventide’ is een episch nummer van een goede zes en een halve minuut dat alle kwaliteiten van Black Anvil verenigt. Snelheid, bruutheid, agressie, speltechnisch kunnen, een ruige strot en een synthese van eerder genoemde genres. Net als de andere titels is ‘Hail Death’ een degelijke maar niet vernieuwende of verrassende plaat.