De Engelsman Ergo Phizmiz is een knutselaar van koddige en excentrieke collagepop van mysterieus allure waarin de humor altijd komt bovendrijven. Zelfs radicale opera’s, theaterstukken (van 15 uur!) en radiospelen zijn dit bezige baasje niet vreemd en hij lijkt geen dag zonder creëren te kunnen. Wat te denken van zijn conceptalbums over andere Engelse muzikanten zoals Aphex Twin, een Phizmiz herbewerking van The Prodigy‘s ‘Music For The Jilted Generation’ of een album vol met folkloristische rammelpot covers van Missy Elliott, Snap! en The Velvet Underground? In zijn muziek is hij vrijwel altijd gewapend met zijn accordeon, orgel en ander instrumentenspul en heeft onder meer al samengewerkt met collega knutselaars People Like Us, Irene Moon, Hilary Jeffery en Christian Marclay.
De eerste song op het elf songs tellende album ‘Eleven Song’ is ‘Lafcadio’ met trage poprock op accordeon als een ludieke oproep om de paus te kidnappen. ‘The Devil In The Belfry’ is typische Britpop zoals nog vele andere songs zullen volgen. Er springen behalve het instrumentele en filmische ‘Space Dance’ geen songs met kop en schouders boven de rest uit en het geluid van het album is redelijk inwisselbaar, al is het vooral de bizarre en dwarse humor die als constante waarde de kop opsteekt. ‘I Don’t Believe’ dan nog de grappigste met een persiflage op het geloof verpakt in vreemde parallellen. Qua geluid is het een zeer toegankelijke plaat die niet echt opvalt in vergelijking met zijn vorige creaties. Vooral liefhebbers van Britse klanken vermengd met humor in de lijn van Momus en de oude Beta Band met een scheutje Frank Zappa zullen zich aangesproken voelen.