Inneke 23 maakt deel uit van het collectief De Bossen die nog steeds werken aan de opvolger van het in lang vervlogen tijden uitgebrachte Feel The Beating. De hele scène was gek op De Bossen, maar het is me nooit duidelijk geworden of het voor de muziek was of voor de heerlijk wippende borstjes van de dames. Inneke maakt daarnaast deel uit van het clitpunkcollectief Hara-Kiri dat ongebreideld het DIY-principe hoog in het vaandel draagt, en er niet verlegen om zit dat er foutjes in hun muziek sluipen. De intentie telt en live charmeren ze iedereen met hun ruige punkrock. Nu Caroline Harakiri de ene keer in Barcelona, de volgende maanden in Berlijn woont, had Inneke alle handen vrij om eindelijk de opvolger te maken voor haar solodebuut Not With The Band, nu met band natuurlijk. Twee covers staan er op dit album, dat in 300 exemplaren werd geperst, enkel en alleen op vinyl, dus weg met die cd-snobisten die nog nooit een platenspeler van dichtbij hebben gezien. Niet alleen missen ze hiermee een schitterend stukje huisvlijt, ze missen tevens het prachtige artwork van dit album. Twee covers staan er op, eentje van oude rukker Bob Dylan en eentje van zeurtrien Lucinda Williams. Mooie referenties voor veel mensen, wij houden hier van geen van beide maar wel van de versies op deze plaat. Alle liedjes zijn als het ware uit het leven gegrepen en werden regelrecht van de straat in iemands huis op de band gezet. In de hippietijd werd Inneke 23 met dit plaatje een zeer grote madam, nu zal ze tevreden zijn met driehonderd verkochte exemplaren (bijna zover!) en een luisterend oor bij een van haar gericht gekozen concertjes. Wel verkrijgbaar op cd, maar net zo obscuur, is het schijfje van het Nederlandse Plastered. Alhoewel, Kroaten, Serviërs en Engelsen zijn van oorsprong niet echt Nederlands. De opnames dateren reeds uit 2003 maar opperhoofd Danny heeft zich twee jaar het hoofd gebroken over een passend hoesje. De muziek is niet verouderd, integendeel, maar inmiddels heeft de band een andere bezetting. En al worden de tracks nog wel live gespeeld, ze kregen inmiddels een nieuw wintervestje aangemeten. De paar keer dat we ze live bezig zagen, kwam het trio heel gewelddadig, luidruchtig en noisy uit de hoek. In de studio hebben de drie heren zichzelf aan de leiband gelegd en een dieet van Don Caballero en Caspar Brötzmann Massaker gevolgd. Daar is natuurlijk niets mis mee, er bestaan massas slechtere referenties. Geen zang, daar zijn we uitermate blij om, maar wel krachtige sexgeladen heavy rockers waarin de gitaarkronkels van Danny een hoofdrol spelen. Nu wat recenter werk op een schijfje branden en hopen dat er ergens op de wereld rechtvaardigheid bestaat om die opnames deftig op de markt te brengen. Voorlopig enkel via onderstaande mail te verkrijgen, aan een schoon prijsje uiteraard.