Dennis Jr, een zeker heerschap uit Noorwegen stoppen we bij gebrek aan betere bewoordingen in het nu-disco-vakje. Nu-disco is een genre wat uitsluitend op papier bestaat om hedendaagse house en electro, vermengt met jaren 1970 en 1980 disco, funk en italo te categoriseren, zonder dat er sprake is van een stroming van betekenis. Disco dus, u kunt het haten of liefhebben, de beat met handclap omgeven met de juiste elektronica kan wel degelijk imponeren, zoals The Parallex Corporation (I-F en Intergalactic Gary) met Cocadisco (2001) op Viewlexx de Italo-liefde van de Nederlandse electro-scene naar een nieuwe eeuw vertaalde. Dergelijk koningswerk valt op ‘Elektro Donkey’ nauwelijks te bespeuren, al lijkt de start te pruimen met een charmante combinatie van laidback disco (handclaps en jawel, de vrouwenvocalen zijn niet van de lucht) en chicagohouse-elementen. Maar het duurt niet lang voordat we afstevenen op een debakel. Dennis is eigenlijk een viespeuk. Uit alle macht proberen we het saxofoongetoeter en de trommeltjesclub te vergeten dat het midden van de plaat besmeurd. Tevergeefs, we zijn bevuild. ‘Elektro Donkey’ is easy-listening dance voor cocktaillurkers in witte pantalons. Nu-disco, het blijft een lastig verhaal, het kan wel, maar van Donkey Dennis moeten we het niet hebben.