Mocht je ooit twijfelen aan de oorspronkelijkheid van de oordelen die we hier vellen, en ons ervan verdenken dat we gewoon persberichten overtikken: het spijt ons, maar zo creatief (of stoned) durven we ons niet voor te doen. Five vignettes that deal with neo-brutalist ideas, science-fiction, after-life and the occult. En wij maar denken dat het over de liefde ging. Pharoah Chromium, genoemd naar een nummer van Chromes legendarische Alien Soundtracks, is de uitlaatklep voor de – ahum – “meta-muziek van ene Ghazi Barakat, woonachtig te Berlijn. Dat betekent een hoop concept en experiment pour l’experiment. Kant A van deze dubbel lp handelt over het drama in Fukushima, en vertelt het verhaal met synth-riedels, een dame die in vreemde taal praat en dissonante drones die de boel op scherp zetten. Dat wordt doorgezet op kant B, waar Barakat met noise, samples en knarsende synths een groot soundscape in elkaar draait (dat duidelijk neo-brutalist is). Op het slotstuk komt er met een orgel een vleugje krautrock onder de pulserende noise vandaan. Kant D houdt dat vast, terwijl sitar-drones af en aan golven. Meneer sluit af met twintig minuten Turks gezang en bağlama-spel in een loop, als achtergrond voor piepende oscillatoren en een gitaarsolo waar Helios Creed zijn hand niet voor om zou draaien. Het wordt tijd voor een Chrome-revival.