Het concept van deze cd is de allesomvattende mensenhaat van een verlamde in een rolstoel, en de inhoud is het gehele oeuvre dat dit bizarre éénmansproject in zijn korte bestaan heeft uitgebracht. Met wortels in fijne genres als porngrind en noisecore, en splitreleases met de bevriende groep Meat Shits, mocht Guy Mulidor in de jaren 1990 rekenen op een cultstatus in de juiste foute kringen. Niet zozeer de onderwerpen van zijn kunst (seriemoordenaars, en alle mogelijke varianten op de volzin ik haat je, en ik maak je kapot), maar de manier waarop hij ze vorm gaf, vielen op. Start met de typische serial killer grind van bekendere geestgenoten als Macabre, maar voeg daar nog een flinke scheut elektronische machinegeweerritmes en vooral een overdosis mensonvriendelijke samples aan toe. Na consummatie heb je het gevoel dat je hoofd in een vleesmolen terechtgekomen is, wat ongetwijfeld de echte liefhebbers op ideeën zal brengen voor hun eerstvolgende hoes. De gelimiteerde (100 stuks) cassette van het Noorse duo End ademt dezelfde waanzin uit. Hier is het artwork een zombie die een tweeloop in zijn mond stopt, terwijl het kogelvormige spermatozoïden lijkt te regenen. Als de albumnaam niet volstaat als inhoudelijke indicatie, kunnen we nog een paar titels meegeven: ‘Gaschamber Death’ en ‘Future Graves’. Muzikaal grijpt End terug naar de griezelafdeling van het EBM genre (Skinny Puppy en epigonen als GGFH), en er passeert zelfs een vleugje DAF. Natuurlijk wordt alles aan Mach 3 gabbersnelheid afgespeeld, maar soms (‘Daughter Of Satan’) gaat de voet verrassend lang van het gaspedaal. Genretrouw klinken de vocalen als pratende ingewanden. Vervormde pijnkreten en samples uit het soort films dat het budget vooral aan nepbloed opsoupeert, maken het duivelse genocideverhaal van End af.